"Bana bunu neden yapıyorsun?" Diye sordum hayal kırıklığı içinde. Ona baktım, acının bu kadar güçlü olduğunu bir mezarlıkta, yeni bir aşkı kalbime alırken, bir de şimdi anlıyordum. Acı neden bu kadar güçlüydü? "Bize bunu neden yapıyorsun? Beni seviy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Playlist: Mehmet Güreli - Kimse Bilmez
Andrew Belle - InMyVeins Hande Yener - Acı veriyor
🥀
Zaman iyileştirmeye ya da öldürmeye indeksli bir robot gibiydi. Bir umut varsa şayet, iyileştirirdi.
Umut yoksa, öldürürdü.
Umudum yoktu.
Zaman beni gerçek hayattan sıyırıyordu, bana verilen o odada, yatağın köşesinde öylece oturuyor, zaruri ihtiyaçlarım dışında kalkmıyor, günlerimi böyle geçiriyordum. Odamın perdesi kapalıydı, güneş benim için haftalardır doğmamış gibiydi. Doğmamıştı da.
Harun, toprağın altına gireli tam üç hafta olmuştu.
Harun, benden gideli tam üç hafta olmuştu.
Harun, beni öpmeyeli, bana sarılmayalı, beni göğsünde uyutmayalı tam yirmi gün, on iki saat olmuştu. Dakikaları bile saymaya meyilliydim, gün geçtikçe dayanması güçleşen, gün geçtikçe beni ölümün eşiğine getiren bir ayaz yemiş gibi olduğum yerde sayıyordum. Kaburgalarıma bir ton beton gibi yığılan tüm hislerin bende kelime karşılığı yoktu.
Haftalardır gözyaşı akıtan gözlerimi avucumun içi ile sertçe sildim, ağrıyan başımı usulca yatağın başlığına yasladım ve sesli bir soluk verdim. Öyle geçmiyordu ki, öyle ağır, öyle zorlayıcıydı ki kan kusana dek ağlamak istiyordum.
Kötü haldeydim, berbat haldeydim çünkü ölümü kabullenmek istemiyordum.
Tanımadığım bir adamın evindeydim, umurumda değildi. Bilmediğim bir odadaydım, umurumda değildi. Haftalardır okuldan bihaberdim, umurumda değildi. Tek istediğim şu an, burada canımın yitip gitmesiydi. Bu acıdan dikilen elbise, bana ağır gelmişti. Bu elbisenin askısı değildim, kaldıramıyordum.
Bu bana yakışmıyordu.
Kapının tıklatıldığını hissettiğimde derin bir nefes aldım, Cesur yine gelmişti. Haftalardır her gün kapımın önüne geliyor, kapıyı tıklattıktan sonra bir süre bekliyordu. Ardından içeriye giriyor, benimle göz teması bile kurmadan elindeki tepsiyi yatağın ucuna bırakıp çıkıyordu. Günde yalnız iki kez görüyordum onu, yine de ondaki değişimi fark ediyordum. Saçları ve sakalları uzamıştı, oldukça iri bir adamdı; bundan bir şey kaybetmese dahi kilo verdiği belli oluyordu ve o an onunla tek bir ortak yönümüz olduğunu anlıyordum.
