Büyüten Acılar

3.Bölüm

Annem hemen ağlamaya başlamıştı bile.Hangi düşünceyle veriyorlar ki? Hemde o kadar uyarmıştım annemi,böyle bir şey olursa hemen beni ara diye.Şimdi ne oldu?
Ekiple beraber etrafı dolanmaya başladık hemen.Esnafa kadınları tarif edip görüp görmediklerini sorduk.

Ama Boşa.
Gören duyan olmamış.
Kalan biraz  umutla sormaya devam ederken  ekipler bana evime geri dönmemi,onların bulunca haber vereceklerini söyledi.
Dönmek istemesemde geri döndüm malesef.

Bu kadınların bulunamama ihtimalini düşünmek istemesemde düşündürüyordu beynim zorla.
Biriktirdiğimiz para Boşa...
Benim tekrar işe başlamam...
Ve çoğu karanlık.

O günü uyumaya  çalışarak geçirdik.
Sabah ağzıma 1-2 lokma sıkıştırdıktan sonra emniyete doğru yürümeye başladım...

 
Vardığımda bir komiser zaten beni arayacaklarını,son gelen bir ihbar üzerine ekibin  olaya gittiklerini söyledi.

Ya birşey çıkmazsa??

Bu ben değilim,İçim.Ve beni içim ilgilendirmiyor.

İçecek birşey içip içmeyeceğimi sordu komiser.
O anki heyecanla,ikinci soruşunda cevabımı verebildim:

-Soğuk su.
Dediğim sırada odanın kapısı çaldı.

-Hakan komiserim musait misiniz?
Komiser:
+Gir gir musaitim.

-Komiserim dolandırıcı olayıyla ilgili şüpheli kadınları,merkezdeki bir  kuyumcu dükkanına girerken görüp bize bildirmişler.İhbar doğruymuş.Gidip kadınları alıp getirdik.

Heyecan mı sinir mi ?
İkisi de Galiba.
-Hemen sorgu odasına alalım.Biz şimdi geliyoruz.

5-10 dakika bekleyip bizde sorgu odasına doğru gittik.
Kadınlar 2 ayrı odada bekletiliyordu.

Komiser,bana olduğum yerde beklememi söyleyip sorgu odasına girdi hemen.

Camdan o şerefsiz yüzlerini görebiliyordum şuan.

-Neden bu işleri yapıyorsunuz?
Ses yok.
+Neden masumları dolandırıyorsunuz?
Ve yine ses yok.
+ Başka çareniz mi yok?
Kısık bir sesle "Evet."

Elini masaya vurarak:
+ Peki masumların ne suçu var şerefsiz!
Ve tabiki yine ses yok.

+Para? Para nerde peki?
   Utanıyormuş gibi yaparak;
+Yyok.

Hiç mi ?
Galiba.

+Hiç mi ?
-Hiç.
Olanları camdan izlerken,elindeki paralarla içeriye birisi girip, yanımda video kaydı alan memura;
-Rıza,bunlar kadınları almadan önceki girdikleri kuyumcudan.
+ Tamamdır Kartal çok  sağol.
   Tabi üzüntümü azaltan bu habere sessiz kalmadım;
-Bunlar bizim mi ?
+ Çaldıkları işte.Yani sizin...

  Yarısı kadarı yok.Kullanmışlar yani.
 
  O sırada komiser içeriden çıkıp;
  -Sorun kalmadı.Harcadıkları paranın az bir kısmını girişteki memurdan alabilirsiniz.Devlet Karşılıyor.

  Teşekkür edip  girişe doğru yürüdüm...
  
Fazla sorun yaratmadılar iyi ki kadınlar.
   Girişteki 2 bin TL kadar parayı da alıp eve doğru yürümeye başladım.

Annemi biraz heyecanlandırmak istedim tabikii.
Kapıyı nefes nefese çalıyormuş numarası yaptım meselaa.
Korkuyormuş gibi kapıyı açınca bende gülerek karşılık verdim.(tabiki elimdeki paraları göstererek)

O sevinç...
Baya olmuştu  annemin gülmeyeli.Farklılık olmuştu onun için yani.

Biraz uzun yazmak istedim😉🙄
Hikayenin durumunu hakkında düşüncelerinizi benimle paylaşabilirsiniz...