Freddie's nanny

Hoofdstuk 2

Je hebt je handen echt vol aan een kindje van bijna 12 maanden. Ik ben verre van uitgeput. Na mijn vlucht heb ik nog geen tijd gehad mijn koffer uit te pakken of te rusten. Briana heb ik de rest van de dag niet meer gezien, als je wilt kan je hier iemand wel voor weken ontlopen. Het huis is zo groot dat ik vandaag al een aantal keer ben verdwaald. 

Met Freddie op mijn heup loop ik de trap af naar benden. Rosa heeft ons geroepen voor het eten. Als ik de keuken nader, dringt er een heerlijke geur mijn neusgaten binnen. ''Wat gaan we eten? Het ruikt in iedergeval heerlijk!'' ''Vooraf vissensoep, gevold door gegrilde eendenborst met boontjes en als na gerecht iets van ijs.'' antwoord Rosa.

Dol enthousiast neem ik plaats aan de keukentafel en zet ik Freddie in zijn kinderstoel. Het eten voor mij en Rosa is nog niet helemaal klaar, dus geef ik Freddie alvast zijn hapje.

''Je kan goed overweg met kinderen, Demi.'' ''Dankjewel. Ik doe erg mijn best maar Freddie is ook zo'n schattige baby.'' Het lijkt wel alsof hij kan verstaan wat ik zeg want op dat zelfde moment begint hij te giegelen.

''Komt Briana hier niet bij zitten?'' ''Nee... die zit altijd op de bank met het bord op schoot.'' 

Tijdens het eten heb ik Rosa beter leren kennen en zij mij. Rosa werkt bijvoorbeeld al 12 jaar voor de heer Tomlinson en ik ben al de zoveelste nanny voor Freddie. Rosa heeft mij verteld dat de voorgaande nanny's bang werden van Briana. Ik ben nu al bang voor Briana maar ik laat mij niet gek maken! Ook heb ik veel respect voor Rosa, ze hoort volgens mij al met pensioen maar ze is een hard werkende vrouw voor haar leeftijfd. Haar preciese leeftijd weet ik niet maar dat vind ik onbeschoft om te vragen.

Met een goed gevulde maag, stop ik Freddie in zijn badje voordat ik hem naar bed breng. Ik dompel hem voorzichtig onder het water en was hem met zwitsal. Als ik hem afdroog, ruik ik die heerlijke babygeur. Ik besef me dat ik later gelukkig wil worden met een lieve vriend en net zo'n schattig kindje als Freddie is.

Met Freddie in mijn armen loop ik zijn kamer binnen, die ik nog niet eerder had gezien. Zoals verwacht is de kamer net zo afschuwlijk als de rest van het huis. Ik vraag me af of een kind hier rustig kan slapen en er geen nachtmerries krijgt? Ik wacht tot Freddie zijn ogen sluit en vredig ligt te slapen. 

Zelf voel ik dat mijn ogen zwaar worden en besluit ook naar bed te gaan. Uit mijn koffer haal ik een pyjama. Hopelijk is er morgen tijd om dat ding uit te pakken. Ik stap in het grote en zachtte tweepersoonsbed. 

Ik denk terug aan vandaag en neem de dag voor mezelf door. Ik heb nog geen heimwee maar echt thuis voel ik me hier niet. Een beetje een onveilig gevoel heb ik wel. Ik woon nu in een huis met mensen waarvan ik de helft amper heb ontmoet, ik ben van de 1 op de andere dag zelfstandig en ik heb de verantwoordelijkheid over een kind.

Hoe hard ik mijn best doe, ik val maar niet in slaap. Dan opeens hoor ik gestomel vanaf beneden. Ik durf me niet te veroeren. Zal het een inbreker zijn, het is inmiddels al middernacht. Rosa ligt ook al op bed, die heb ik al naar boven horen komen. Zal het Briana zijn of Louis, moet ik bij Freddie kijken?

Aarzelend maak ik een knot van mijn haar, veeg de slaap uit mijn ogen en stap mijn bed uit. Ik ben gaan kijken bij Freddie en Rosa, die allebei liggen te slapen. Als een held op sokken loop ik naar het begin van de trap en probeer te kijken in het grote zwarte gat. Het is te donker om iets te kunnen zien. Langzaam en stilletjes loop ik de trede's af. Eenmaal beneden zie ik ik een jongen, net iets ouder dan ik staan. Hij is bezig zijn schoenen uit te trekken. Ik zie ook geen sporen van braak, dus ik neem aan dat dat Louis Tomlinson moet zijn.

Ik sta nog half op de trap zodat hij mij niet ziet. Ik ben mijn 'baas' nu aan het bespieden, wat harstikke fout is maar het uitzicht wat ik heb bevalt me wel. Ik had nooit gedacht dat die Louis zo knap zou zijn...

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door een stom dronken Briana die vanuit de woonkamer de gang in komt gelopen. Ze begint te schreeuwen tegen Louis terwijl ze haar zoveelste sigaret van vandaag rookt. ''Waarom ben jij zo laat?!'' Louis die daarentegen fluisterd om haar te kalmeren, legt zijn handen op haar schouders. ''Stil nou Bri, Freddie slaapt vast al.'' ''Vertel niet wat ik moet doen Tomlinson en raak me niet aan!'' 

Het geschreeuw word gevolgd door een harde klap op zijn wang. Ik zie hem rijken met zijn andere hand, naar zijn rood gloeiende wang. Als ik dacht dat alles was geweest, moest het ergste nog komen. Briana drukt haar sigaret uit op zijn hand. Louis bijt zijn tanden op elkaar om een kreun van pijn tegen te moeten houden.

Briana loopt voldaan richting de trap, een teken voor mij om terug naar mijn kamer te rennen! Als ik na een tijdje wachten zeker weet dat Briana op haar kamer blijft en zal blijven loop ik weer naar benden. In de keuken hoor ik een kraan stromen, dus ik loop er op af.

''Gaat het?'' Louis draait zich geschrokken om. ''Sorry, het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken.'' Ik geef hem een handdoek zodat hij zijn zeere hand kan afdrogen. ''Heb je gezien wat er net gebeurde?'' vraagt hij aarzelend. ''Ja, dat was heftig om te zien.'' ''Je hebt nu vast wel een slechte eerste indruk?'' ''Valt mee, ik ben eerder geschrokken. Gebeurd dit vaker?'' 

''Alleen als ze dronken is...'' Ik zie zijn ogen rood worden en uit autisme wrijf ik hem over zijn rug om hem te trootsen. ''Het is gewoon.. ze is de moeder van mijn kind en ik wil niet bij haar weg.'' ''Het is goed, je bent mij geen verantwoording schuldig. Laten we maar gaan slapen, als een bekende popster heb je vast een zware dag gehad.'' ''Jij begrijpt het.'' zegt hij lachend als we beiden naar boven lopen.

Boven op de overloop blijft hij stil staan. ''Uhm.. Louis wat is er?'' ''Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen Demi maar ik slaap liever niet bij Briana aangezien ze dronken is, Freddie zijn wiegje is een beetje klein en Rosa, tja...'' ''Het is al goed.'' zeg ik lachend als ik mijn slaapkamerdeur voor ons open hou. Ik bergrijp dat Louis nu liever niet in zijn gezamelijk slaapkamer samen met Briana slaapt.

''Zal ik op de grond slapen?'' bied ik aan. ''Nee joh, doe niet zo gek. Dit is nu jouw kamer, ik slaap wel op de grond.'' Samen halen we 1 matras uit het grote tweepersoonsbed en leggen die op de grond. 

''Welterusten Louis.'' ''Welterusten Demi.'' 

Gek genoeg voelt het met Louis naast me op de grond een stuk vertrouwder aan en val ik eindelijk in slaap.

-

words: 1211