Freddie's nanny

Hoofdstuk 5

Na het kleine incident had Louis mij verzekerd dat er niks meer met mij, Freddie, hem, Rosa of überhaupt iets zou gebeuren en dat hij er zal zijn om mij te beschermen. Dat verhaaltje bleek een sprookje te zijn. Nadat Louis mij had verzekert dat er niets meer zou gebeuren, vertork hij en liet mij alleen achter bij Briana. Ik was niet helemaal alleen, ik had Rosa en Freddie maar ik had geen Louis om me heen. Hij had namelijk iets te doen voor zijn werk. Het ging heel aprubt. Ineens was hij weg en dat wel voor 4 maanden. Hij vroeg me om op hem te wachten. 

Ik heb hem beloofd dat ik niet weg zal gaan en als er iets was ik hem meeteen zal bellen. In de tussen tijd heb ik niks meer van hem gehoord, geen belletje, appje of een teken van leven. Ik heb me er niks van aangetrokken en heb mij volledig gestord op Freddie. Hij is de enige op dit moment die mijn aandacht verdiend. Ik zoek er ook niks achter, dat Louis niks van hem heeft laten horen. Hij heeft het vast druk. Ik weet ook niet hoe zwaar het leven van een popster zal moeten zijn het is vast en zeker zwaar.

Na een uitputtende dag ben ik gek genoeg niet moe. Freddie en Rosa slapen al. Briana zit in de woonkamer en aangezien ik haar liever ontloop ben ik in de keuken gaan zitten. Ik kijk nutteloos voor me uit en zie hoe de cijfers van de tijd verspringen op de oven. Plots hoor ik iets in de gang als ik me niet vergis hoorde ik de voordeur. Zal het Briana zijn die weg gaat? Ik besluit toch even te kijken.

Een gliamlach verschijnt op mijn gezicht als ik iemand zie die ik niet had verwacht. ''Louis je bent terug!'' en ik sprint in zijn armen maar hij houd me afstandelijk tegen, wat ik vreemd vind maar ik kan mijn geluk niet op. ''Waarom belde je niet even dat je terug kwam, waarom heb je de laatste 4 maanden eigenlijk helemaal niet gebeld? Louis.. je kuste me en de volgende dag was je verdwenen, voor 4 maanden.''

Louis plaatst zijn hand op mijn mond. ''Ssssht! Straks hoort Br-.'' ''Straks hoort Briana je nog?'' Louis zijn zin word onderbroken door Briana. Ik draai me om en kijk recht in haar ogen die vuur spuwen. Ik had verwacht dat ze in 1x op me af zou komen maar dat doet ze niet, ze loopt de keuken in. ''Sorry Lou..'' mompel ik zachtjes. 

''Jij hebt haar gezoend?!'' word er hard geroepen. Ik schrik ervan en zie Briana drijgent met een groot broodmes naar me zwaaien. Voor ik het weet heeft ze me vast gegrepen bij mijn pols. Ze heeft een stevig handgreep. Briana komt achter me staan en drukt het mes tegen mijn keel. Een schrepe pijn is te voelen. Ik durf me niet te bewegen want straks snij ik mezelf. Ik weet niet wat ik moet doen en begin te huilen, ook begin ik zwaar te ademen uit paniek. 

''Briana! Leg dat mes weg, het is niet wat je denkt!'' Louis probeerd Briana te kalmeren maar het mes snijdt dieper tegen mijn huid. ''Bespaar me je praatjes Louis, ik ben geen achtelijke idioot! Ik hoorde jullie toch praten! Jij was trouwens niet eens werken, jij was in de war en liep weg van je problemen zoals je altijd doet!'' 

Wat bedoeld Briana met: 'zoals je altijd doet'? Als Louis echt weg was om mij te ontlopen verklaart dat ook waarom hij niet heeft gebeld.

''Bri, geef me dat mes. Je bent de moeder van mijn kind en ik hou alleen van jou''. Meent Louis wat hij zegt of probeerd hij mij te redden? Wat het ook is, ik voel de druk op mijn keel minderen en Briana geeft het mes aan Louis.

Ik zie Briana kalmeren en ze verlaat de ruimte. Ik ben opgelucht, geschrokken maar gek genoeg niet verdrietig. Ik had zoiets al zien aankomen. Briana is gek!

''Gaat het met je ?'' vraagt Louis bezorgt als hij mijn hand vast pakt. Hoe kan hij zo'n domme vraag stelllen? Ik heb net een bijna dood ervaring mee gemaakt! Ik kijk hem onbergijpelijk aan, ruk me los uit zijn handen en ga naar mijn kamer. 

Boven in mijn kamer ga ik voor de spiegel staan. Ik zie er niet uit. Mijn ogen rood en betraand, mijn haar door de war en een flinke snee op mijn keel. Het is rood en bebloed, voorzichtig probeer ik de wond aan te raken maar ik trek mijn hand snel terug want het doet enorm pijn.

Ik loop naar de badkamer die aan mijn kamer vast zit en zoek naar iets waarmee ik mijn wond kan schoonmaken. Als ik iets van vloeistof laat druppelen op de wond wat ontsmettend zou moeten werken, prikt het hevig. Ik bijt op mijn lip om niet te gaan vloeken. Ook kam ik mijn haren uit en doe het in een knot. Als volgt haal ik mijn make-up eraf en trek mijn pyjama aan. 

Voor ik ga slapen ga ik eerst nog even bij Freddie kijken. Voorzichtig doe ik mijn slaapkamerdeur open om geen geluid te maken want ik heb geen zin om iemand tegen te komen. Wanneer ik naar Freddie zijn kamer loop blijf ik op mijn hoede en kijk panisch rond om te zorgen dat ik niet gezien word.

In Freddie's kamer zie ik hem vredig slapen in zijn baby bedje. Het leven van dit kind is nog zo zorgeloos, om jaloers op te zijn. Hij moest eens weten hoe vreselijk z'n eigen moeder is. Als ik Freddie zijn moeder was zou ik voor hem zorgen met alle liefde die ik in me had. Het is zo'n schatje. Ik trek aan het koort van een muziekdoosje boven zijn bed. Het muziekje dat klinkt maakt me rustig. Ik ga op mijn knieën naast het bedje zitten en leg mijn hoofd op mijn hand. Met mijn andere hand wrijf ik teder over zijn zachte wangetjes. 

-

words: 1012

 Sorry dat het zolang moest duren voor er weer een hoofdstuk kwam maar ik was INSPIRATIELOOS! Ook hebben we het fucking druk met school. Geniet van dit hoodstuk en vote, comment, deel en voeg het verhaal toe aan je leeslijst. Dikke xx