Freddie's nanny

Hoofdstuk 7

De hele nacht heb ik gepiekert. Zal ik naar huis of niet? Laat ik me dan kennen of gedraag ik me dan als een klein kind als ik naar huis ga? Zouden Louis en Danielle dan het idee hebben dat ik het niet aan kon om voor een baby te zorgen, of zou Louis door hebben dat ik me uit heb veld heb laten slaan. Dat ik gekwetst ben, dat ik me dom voel en dat allemaal door een jongen die ik leuk vind maar hij mij niet. Ik heb hem mijn hart gegeven en hij is er op gaan staan. Expres? Perrongeluk? Ik weet het niet. 

De tranen prikken in mijn ogen. Ik kan er niks aan doen, een brok vormt al weer in mijn keel. Doordat ik zover ben verzonken in mijn gedachten duurt het een aantal seconden voordat ik besef dat mijn telefoon afgaat. Haastig graai ik in het rond, opzoek naar dat ding. Zonder te kijken wie er belt, neem ik op.

''Met Demi.''  ''Deem, met daph.''

''Hoe is het is Engeland? Ik mis m'n bestie wel hier, we moeteen gauw een keertje skypen!'' ''Ja, mee eens!''

Het maakt niet uit hoe vroeg of laat het is, Daphne klinkt altijd even opgewekt. Ik daar in tegen ben dat niet maar probeer het wel te klinken.

''Wat bel je vroeg btw.'' ''Ik moet zo naar school maar wilde even de stem van mijn favoriete girl horen en vragen hoe het met je gaat.''

Dat is een goeie vraag. Hoe gaat het met me? Ga ik het haar vertellen? Ze weet amper wat er speelt.

''G-goed en bij jou?'' ''Lieve schat, je houdt mij niet voor de gek ik kan het horen door de telefoon heen.''

''D-dat is niet w-waar e-er is niks.''

Te vergeefs probeer ik mijn verdriet in te houden. Ik wrijf ruw de tranen uit mijn ogen. Ik houd mijn hand voor mijn mond om mijn krakende stem te verbergen, wat ook geen succesvolle actie was. Omdat ik zo overstuur ben, hap ik naar adem en verlaat het snot mijn neus.

''Meisje hou op met huilen, iedreen weet hoe lelijk je daar van wordt en jij bent heus geen uitzondering.'' 

De stem van Daphne die mij doet kalmeren, gemengd met haar droge humor, laat een klein lachje tevoorschijn komen.

''Ik weet dat troosten niet je beste kant is Daph maar ik voel me zwaar kut. Kan je niet een weekendje naar Londen komen?'' ''Alles voor mijn zussie! Ik wist niet dat het zo ernstig was. Ik moet er nu echt vandoor maar we appen!''

''Tnx baba. Luv u, succes op school!'' ''Komt goed. Bye bye chica.''

Opgelucht na een kort maar waardevol gesprek met mijn best, raap ik de moet bij elkaar en besluit mezelf beneden te laten zien. 

Het is helemaal stil, niemand te bekennen. Geen Louis, Freddie of Danielle maar wel een briefje. Ik herken het handschrift van Louis. 'Hey D, wij zijn weg met zijn alle. Het rijk is voor jou alleen, nodig wat vrienden uit of zo. -L.'

Met zijn alle, behalve mij... Vrienden uitnodigen? Ik ben de hele tijd druk geweest met zijn kind, ik heb geen enkele stap buiten zijn huis gezet. Misschien is het inderdaad tijd om vrienden te maken.

Eenmaal buiten zijn huis voelt het net alsof ik voor tijden geen frisse lucht meer had ingeademd. Ik had niet eens beseft dat Londen uit meer dingen bestaat dan alleen dat huis waar ik zo'n opgesloten gevoel had. 

Langzaam wandel ik door de winkel straaten en loop een starbucks binnen, als ik ergens vrienden moet maken is het hier wel. Ik neem plaats aan een tafeltje en kijk verveeld voor me uit. Ik zie een mannelijke serveerder op me aflopen met een caramel macchiato en zet het voor mij neer. ''Oh maar ik heb niks besteld.'' ''Ja maar hij wel en de serveerde wijst naar een jongen die bij me is aangeschoven aan de tafel.

Een lange jongen met bruin krullend haar wat in zijn gezicht hangt, groene ogen en een lange jas, zit nu tegenover mij. Ik betrap mezelf op het feit dat ik naar hem aan het staren was. Ook hij heeft het door en begint te lachen, er verschijnen kuiltjes in zijn wangen. Ik kan het niet helpen maar het is verdomd sexy om naar te kijken.

''Bedankt voor de koffie, hoe wist dat de caramel macchiato mijn lievelings is?'' ''Ach wat zal ik zeggen? Het is een gave.''

Ik ben nog niet echt gefleid van zijn charmes. Ook hebben zijn groene ogen ook niet meteen de impact die de blauwe ogen van Louis wel hadden. Het is niet dat ik deze koffieboy geen kans geef. Het is immers een uitstekende manier om Louis uit mijn hoofd te krijgen, voor zo ver dat gaat lukken. Ik doe tenminste een poging en volgens mij ben ik al op de goede weg.

''Het spijt me mooie dame maar ik moet er echt vandoor. Zullen we anders morgen weer hier afspreken? Zelfde tijd, zelde tafel? Dan kan je leren kennen.'' ''Gezellig, doen we!''

''Vraag maar aan de zelfde jongen die net je koffie kwam brengen, morgen weer om een koffie dan zet hij het op mijn rekeningen. Zijn naam is Niall.'' ''Oké komt goed. Tot morgen koffieboy.''

''Zie je later koffiemeisje.'' en hij heeft de tafel verlaten.

Nou het idee van vrienden zoeken in de starbucks ging een stuk gemakkelijker dan gedacht. Er zwemmen blijkbaar meer vissen in de zee. Ik had nooit gedacht dat zo'n knappe guy mij zou aanspreken. 

Ik ben Louis al bijna vergeten. Daar was ik wel aan toe. In de buurt zijn van zijn aanwezigheid kwelt mij. Die blauwe ogen, bruine haren en perfecte lippen houden mij in zijn macht. Het is al te laat of Louis zit alweer in mijn gedachtengang. Ik dacht een paar tellen gelden nog dat het me gelukt was om die naam voor eeuwig mijn hoofd te verlaten.

Ergens anders in de winkeltraat score ik wat te eten en slenter opweg terug naar het huis van Danielle.

words: 1010

Hi peepz, comment en een vote zou lief zijn. Vertel me wat jullie er van vinden! Ik ben echt dankbaar dat er nu al zoveel mensen zijn die dit verhaal lezen en hopelijk met plezier.