KİBRİT

2. Bölüm

Uyandığımda bir evin odasındaydım. Ne ara gelmiştim buraya? Elimde sıcaklık hissedınce sol tarafa döndüm. Abim elimi tutmuş uyuyordu... Çarşafın ıslak olduğunu görünce abimin ağladığını anladım. Kim demiş erkekler ağlamaz diye?! Bence kalpsiz, ruhsuz kişiler ağlamaz. Birtek onlara denir bu söz! Elimi yavaşça çekmeye çalıştığımda abim gözlerini açmıştı. Kahverengi gözlerininn etrafı ağlamaktan kızarmıştı. Benim uyandığımı görünce abim ayağa kalkıp.

- Gazel iyimisin? Bir yerin ağrıyor mu? Ben hemen Demir'i çağırmaya gidiyorum. dediğinde kafa salladım. Demir abi, abimin en yakın dostlarından biriydi ve çok iyi bir doktordu. Birde ikiz kardeşi vardı ama onu hiç görmemiştim. Abim odadan çıkınca bende hemen ayağa kalmaya çalıştım. Bileğimdeki serumu çıkardıktan sonra odanın balkonuna çıktım. Çok güzel bir manzarası vardı burasının. Eskiden ormanlık alanlarda spor yapmayı severdim. Birçok dövüş kurslarına gitmiştim ( tekvando, karate, boks, judo...). Ama artık hiç yapmıyordum. Yarın başlayacağımı aklımın bir köşesine yazıp odaya döndüğümde tanımadığım biri vardı odada. Elini uzatıp.

- Selam... Ben Demir' in ikiz kardeşi Tufan. Sende Meriç'in kız kardeşi olmalısın. Dediğinde elini sıkarak.

- Evet öyle. Adım Gazel memnun oldum. Dediğimde kafa salladı ve.

- Demir ile Meriç bir yere kadar gittiler. Bendende seni eve bırakmamı istediler. Dedi.

- Aslında ben eve gitmek istemiyorum sen beni sahil kenarına bıraksan yeter. Dediğimde gülümseyerek.

- Tamam ama üzerini değiştir. Zaten Meriç sana kıyafet getirmiş. Dediginde cantayi gosterdi ve disariya cikti. Banyoda üzerimi değiştirip aşşağağıya indim. Tufan bebi görünce;

- Hadi çıkalım. Dedi bende kafa sallayıp dışarı çıktım. Arabasına binince bende bindim ve sahile doğru yola çıktık... Sahile geldiğimizde Tufan ne kadar ısrar etsede yalnız başıma kalmak istediğimi söyleyip arabadan indim ve bir banka oturdum.

Hayat benden her şeyimi almıştı. Bana bir tek abimi bırakmıştı. Ama artık her şeyin üstesinden kendim gelecektim. Hayat beni beyaz' dan Siyah'a ittiyse bende hayatımı ona göre yaşayacaktım. Gülmek yok! Ağlamak yok! Hayat yok! Artık hayatın bana bıraktığı abime ve siyaha göre yaşayacaktım. Onlar varsa bende varım. Onlar yoksa bende yokum. Eski hayatımı yaşayacaktım ama yeni ben ile yaşayacaktım. Annem ve babamın katilini bulacak cezasını kendi ellerimle verecektim.

HAYAT ARTIK BANA ALIŞ! BEN GAZEL FERMANOĞLU! SEN NE BENİ YIKABİLİRSİN NE DE ABİMİ!.....