Chapter 8 |
IYD 2 |He’s so annoying!
“Action!”
Johnlayre kneeled in front of me and held my hands while I was looking from afar with teary eyes. This should be somehow romantic. “Please don’t go, Taylor.”
I looked down and stared at his eyes. I should say my line but I can’t find my words. Parang nakalimutan ko. 5 seconds na ang gap pero hindi pa rin ako nakakapagsalita, nakatitig lang ako sa kanya.
“Cut!” I quickly removed my hands from him and diverted my gaze upon hearing the director. “What’s with you, Zy?”
aming nga bang nangyari sa’kin at sobrang distracted ako? Oo, naiinis ako kay Johnlayre pero kasi kapag nagshoshoot na kami at kailangan ko s’yang titigan ay nakakalimutan ko ang linya ko. Seriously ano bang nangyayari sa’kin agt lutang na lutang ako ngayon?
“Spacing out again.” I looked back and saw my manager, again. Damn, ano nanamang ginagawa ng isang ‘to dito? Mang-iinis na na naman ba s’ya? “Lunch.” Ibinigay n’ya sa’kin ang jollibe-ng dala n’ya bago s’ya umalis.
I puckered my forehead. Nangyare do’n?
Weird.
May himala yata’t binili n’ya nga ang Jollibee lunch na pinapabili ko. Usually kasi sasabihin n’ya lang okay pero hindi n’ya naman ako bibili. Siguro naisip n’yang wala akong mabibilis dito sa lugar ng set naming. Medyo liblib at kokonti lang ang tao.
Ewan ko nga ba kung bakit s’ya ang pinapabilhan ko ng pagkain kahit na may yaya naman ako. Seriously what’s with me? Pero sabagay, ‘di naman s’ya nagrereklamo, hindi n’ya nga lang ginagawa. Ngayon pa nga lang n’ya ginawa ang inutos ko e.
“Zy, can we have a talk?” Napabalik ako sa huwisyo nang marinig ko ang isang maotoridad na boses. Lumingon ako salikod at nakitang director pala naming ang tumawag sa’kin.
“S-sure, Ma’am,” nanginginig kong sagot. Alam ko ang ugali ng director na ‘to.ilang ulit ko na s’yang naging director sa iba kong movies at teleserye at sobrang strikto n’ya na animo’y paglalakad mo lang ay lalaitin n’ya.
Naku, katatakot-takot na pangangaral ang gagawin n’ya sa’kin nito.
Pumasok kami sa loob ng isang malaking tent. Kaming dalawa lang. Lagot!
“I want to ask why are you acting weird this day.” She raised her eyebrow. “Naka-ilang shoot na tayo ngayong araw pero isang scene pa lang ang nagagawa because of you.”
I sighed and nodded. Nahihiya ako, hindi ko s’ya matitigan totoo naman kasi ang sinasabi n’ya. “I’m sorry… it’s just that—“
“What Zy? You’re stress? Zy naman, kung stress kang ‘wag mong dalhin dito.” She stood in front of me while I was still looking at the floor. “Hindi lang ikaw ang nahihirapan dito Zy, lahat kami naapektuhan.”
“I’m sorry,” I said and tried to look at her eyes. “Aayusin ko na talaga.”
“Siguraduhin mo lang Zy, mahiya ka naman sa leading man isang Hollywood actor.” She paused. “Show him what you’ve got. Hindi ‘yung ganyang distracted ka.”
Napahilamos ako sa mukha ko pagka-labas n’ya. Shet. Ano ba ‘tong nangyayari sa’kin? Bakit ba sobra akong lutang? Wala namang ginawa si Johnlayre sa’kin pero bakit inis na inis ako? Ugh, sheez.
Siguro dahil pakiramdam ko mayroong hindi magandang plano ‘yung isang ‘yun. Ay ewan, kahinahinala kasi ‘yung mukha n’ya e. Gwapo naman s’ya. Pero I can’t really trust him! Ngayon lang ‘to nangyari sa’kin. Maybe I’m just paranoid.
Geez. Sarap mag-back-out.
Lumabas na ako bago pa manmay tumawag sa’kin na staff at sabihing mag-shosoot na. Nakakahiya na masyado baka sabihin pa nila pa-importante ako.
Paglabas ko lahat sila naka-ready na ako na langatsi Johnlayre ang wala. Lumapit ako sa isang staff at ipinakita n’ya sa’kin ang script binasa ko muna ‘yun habang wala pa si Johnlayre. Pagkadating ay nag-istart na kami. Katulad pa rin ng scene aming kanina.
He was kneeling in front of me, holding my hands and staring atme while I was looking from afar and almost crying. “Please don’t go, Taylor.”
I diverted my gaze to him. “Even I want to, I can’t. You know that, Sean.”
He stood while holding my hand. He’s gaze I so intense. Animo’y tutunawin n’ya ako sa titig n’ya. I doubt if he still act or it’s real. Pero kung acting lang’to, ang galing n’ya. Kapanipaniwala. “I will do everything just for you, Taylor. Stay.”
Hinawakan ko ang dalawa niyang pisngi, while holding them, hinawakan n’ya ang isa kong kamay kaya hindi ko s’ya mabitawa. Kasama parin ba ‘to sa gagawin n’ya? Sa pagkakaalam ko ay hindi na kasama ’to. “I love you, Sean, but I can’t stay. Our world is danger. Anyone can attack everytime, I’m sorry but I need to go.” I removed my hands from his cheeks. “I need to save our world from falling apart.”
Tatalikod n asana ako ng hawakan n’ya ulit ang kamay ko. “I can help you,Taylor, ican do whatever it is just for you.”
“But you can’t, Sean, you’rea mortal and I’m a Laryan. We can’t do thing properly if we don’t have the same blood— same character.”
“I don’t care about our character, Taylor. I don’t care if you’re an immortal. It’s my choice, everyone can make impossible possible. I love—“
“But it’s not about love, Sean. It’s about my world, I don’t want to be selfish. As princess, I need to serve them, I need to help them.”
“And you’re loving because of them? You’re hurting yourself, Taylor—“
“I can’t handle this conversation anymore Sean. No one can stop me. Goodbye, Sean.”
“And cut!” Malakas na palakpak mula sadirector naming ang bumuo nang ngiti sa labi ko. Great, I just did it. Akala ko ma-diditract ako sa mga titig na Johnlayre. Akala ko masisira n’ya naman ang focus ko e.
But it really bothers me when he act something na hindi kasama sa scruipt. Pero bakit hindi s’ya napagalitan? Dahil ba Hollywood s’ya? Tsk. Unfair.
“ “Have your lunch guys!” salamat naman at makakakin na ko dahil talagang gutom na gutom na ko. Bwisit kasi hindi ba naman kami pinag-break. Kainis. S’yakayamag-acting dito, isama mo pa ‘yung pagiging out of focus ko.
Worst day ever.
“Zyli!” Lumingon ako nang marinig ko ang boses ni Johnlayre, memorize ko na ang boss n’ya dahil boses n’ya ang pinaka-nakakainis.
“What?” I asked without looking at him. Ramdam ko ang pag-sunod n’ya sa ‘kin.
“Zyli!” tawag n’ya ulit. Ano bang kailangan ng isang ‘to? Gutom na ko at baka masipa ko s’ya pag ‘di n’ya ko tinigilan.
Hinawakan n’ya bigla ang wrist ko na nagpalingon sa’kin. “Eat with me, please.”
Napakunot ako. “No.”
“Zyli!” he yelled aqnd tightened his grip on my wrist.
“Problema mo ba, huh?!” inis kong tanong sa kanya.
“Eat with me please?” pang-ilang ulit na ‘yan na pangungulit ni Johnlayre sa’kin na animo’y anino ko na kanina pa ako binubuntutan.
I looked at him with my arms crossed. “Why would I?” I asked in a sarcastic tone.
“Let’s know each other.”is he crazy? Seriously? Para saan pa e magkakilala na kami. Ang lakas naman yata ng tama ng isang ‘to, ilan ba ang nahithit n’ya?
“What for?”
“You can know me better, you will know me better, isn’t it amazing?”Amazing mo mukha mo loko! Anong amazing d’on e kagimbal-gimbal nga e. Eww. “Come on, give me some thirty minutes please.”
“Fine.” Halos mapatalon na s’ya sa tuwa, kala mo naka-jackpot ang loko. “In one condition.”
“What is it? I will do everything just for you.” Sampahan ko kaya ng plagiarism ‘to? Subukanba namang gayahin ang linya kanina.yuck, nandidiri talaga ako sa isang ‘to.
“Why are you doing this?”
Napakunot ang noo n’ya. Slow. “Doing what?”
“You’re acting so immature, you know that? You always follow me and I can’t get why are you doing that. You’re acting even it’s not on the script. Seriously what’s with you?” diretso kong tanong sa kanya.
A grin form in his lips.
“Cause I like you, Zyli, I want to court you.”
BINABASA MO ANG
Lyrics Of Heart
RomansaLove can do everything. Destiny can pair everyone. Love can make you feel the pain. Everything is planned. Cause this is your fate. Apat na babae ang magsama-sama para gumawa ng isang kanta tungkol sa pag-ibig. Isang paraan lang naman ang naisip ni...