Karanlık Oyunları & Seçmeler

Adal'ın Dünyası'ndan

  Bu hikayede toplumda karşılaşılan sorunlardan biri olan zenginlik ve fakirlik çatışmasını, köpeklerin dünyasından anlatmaya çalıştım.    
Umarım beğenirsiniz.

(Adal kelimesi eski Öztürkçe'de güvenilir ve sadık demektir.)
           Ben Adal , kendi başıma gezinen,
mahallenin tanınmış köpeklerinden olmama rağmen hep alçak gönüllü olan bir köpeğim. Koyu kahverengi cansız tüylerim,cılız bedenimle bir ahenk içerisinde. Uzun boyluyum ama pek de yapılı olduğum söylenemez. Genelde kimseye zararım dokunmadığından , diğer köpeklerle kavga etmeme yarayan kaslı bacaklara ihtiyacım yok. Fakat babam Şevki için aynı şey söylenemez. Her gün başından bela eksik olmaz. Zengin olmasına rağmen cebinde akrep varmışçasına kimseye yardım etmez. Ben ettiğimde ise kızarak parayı boş yere harcamamı söyler, durur. Annem küçük yaşta öldüğünden,kendimi hep eksik hissederdim.

                  Yine bir gün kulübede sıkılıp, dolaşmaya çıktım. Güven park'a gitmeyi düşündüm. Oraya doğru yol aldım.  İlk önce olgunlar caddesinden geçtim. Kızılay öyle bir yerdi ki, zengine fakire herkese kucak açıyordu. Kültür ve bazı düşünce farklılıkları bariz bir şekilde belliydi. Kaldırımın kenarında gördüğüm dilenci yavruya cebimden çıkardığım çikolata ve parayı uzatarak tebessüm ettim. Çocuğun iç dünyasını  sarsıntılarını ve bilinmeyen karanlıklarını yansıtan feri gitmiş gözlerinden bir anlığına bir parıltı geçti. Çocukluğun getirdiği o masum içtenlikle gülümsedi. Teşekkür edip, parayı aldı. Yol boyunca yürümeye devam ettim. Biraz ilerledikten sonra kenardan geçen Pelinsu ve annesi Sinem'e baktım. Etraflarına küçümseyici bakışlar atarak köşeden döndüler. Kendilerini herkesten üstün gören insanlardan iğreniyordum. Para, pul bunların ne değeri vardı ki? Zenginlik ve ya fakirlik asla köpeklik değerini belirtmezdi benim için. Bu konudaki düşünce yapım nedeniyle babamla sık sık tartışırız. Kaldığım küçük kulübede sürekli fikir ayrılığı yaşardık. Bak yine iç sesimi susturamamıştım. İçimde haykıran insancıl yanımı zar zor susturarak ilerledim. İlerde elindeki yırtık süngerle onu içine çeken karanlık çukurdan kaçarmışçasına koşarak diğer köpeklerin ayakkabılarını boyamaya çalışan bir köpek gördüm. İçimde bir şeyler cız etti. Derken Ziya Gökalp caddesine gelmiştim. Karşıya geçtim. Güven park'a doğru yürüdüm. Çimenlerin üzerine yattım. Buraya ne zaman gelsem, kafamı dağıtıp huzur bulurdum. Biz köpekler neden böyleydik? Toplumdaki bu adaletsizlik, sınıflandırma ve bölünmelerden hiç haz etmezdim.Bu ayrımın olmaması için köpeklerin bilinçlenmesi gerekiyordu. Bunları düşünürken zihnimin ağrıdığını fark ettim. Kelimeler beynimde bulamaç gibi karışıp hücrelerimin arasında halay çekiyordu sanki. Çuval gibi olmuş kafamla kalktım. Çimenlerin üzerinde biraz yürümeye karar verdim. Çimenlerin üzerine basmak içimi ferahlatıyordu sanki. Zihnimdeki kötü düşünceleri bastığımm yerdeki toprağa aktardığım inanci,huzurla dolmama yetiyordu. Zihne huzur dolar mıydı sanki? Daha fazla düşünüp  saçmalamamak için kafamı sallayarak bu düşüncelerden kurtuldum. Biraz ilerledikten sonra satıcıyla bir şeyler konuşan sosyete tipli köpeği gördüm. Abartılı giyimine, değerli taşlarla süslenmiş papyonuna ve tüylerinin arasında parıldayan tokalara bakılırsa parayı boşa harcamakta bir numaraydi. Daha demin gördüğü minik yavru birazcık bir şeyler kazanmak için koşuşturup, duruyordu. Bu köpek ise başkasının ihtiyacı olan o parayı boşa harcıyordu.
            Bazıları bulamazken bazılarının da boşa harcaması ne kadar da acınasıydı. Dünya işte bu kadar adaletsizliklere dolu bir yerdi. Bunu bu hale getiren de biz, köpeklerdik. Sokaklardaki bu zengin fakir çatışmasını önlemek için keşke herkes bir şeyler yapsaydi. Ama bu düşünce yapısına sahip olmayanların da, zorla fikrini değiştiremezdik..

Arkadaşlar hikayem burada son buluyor . Bir dahaki hikâyede edebi yönü daha gelişmiş olacak. Bu en basit hikayemdi.

Umarım beğenmişsinizdir. 
Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin