Srebrne Więzienie ✔

Prolog

Obudziłam się zamknięta w bogato zdobionym pokoju. Ubrana byłam w złotą suknię, pod kolor oczu. Absurd, prawda?  Rozglądnęłam się uważne po pomieszczeniu. Rozpoznałam w nim swoją dawna komnatę. Nic się tu nie zmieniło. Te same meble, wielkie łoże, księgi ustawione na potężnych regałach. Jednak nie te szczegóły zaprzątały mi głowę. Nie myślałam teraz nawet o Lokim. Jak mój Ojciec, zdobył taką moc żeby trzymać w ryzach władcę Asgardu? Co stoi za zachowaniem Thora, który nawet nie mrugnął kiedy usłyszał o ślubie? Dlaczego ja tu siedzę!?  

Wiecie co jest najgorsze? Nie pamiętam jak się tu dostałam, mam przed oczami czarną pustkę. Ostanie słowa Ojca dźwięczą mi w uszach ,,Na pozór piękne i wspaniałe, wielki i szlachetne, a potem okazuje się tylko kłamstwem, zwykłym bolesnym kłamstwem." Dalej nie pamiętam nic, prawdopodobnie dostałam trzonem włóczni w tył głowy. Mam porządne rozcięcie, które bardzo wolno się goi pomimo mojej szybkiej regeneracji.  na nogach zniknęły zostawiając równe szramy.

Rozległo się głośne pukanie. Momentalnie wstała z łóżka, na którym obecnie siedziałam. Wyprostowałam plecy, nigdy nie wiadomo kto może wejść. Wiadomo za to, że nie można okazać słabości. 

-Panienko?- Salomea włożyła głowę w szparę między drzwiami.- Potrzebuje panienka czegoś?

-Żebyś stąd natychmiast wyszła!- krzyknęłam z furią rzucając książką w drzwi.

Pokojówka natychmiast zatrzasnęła drzwi. Słyszałam jak mamrocze najróżniejsze przekleństwa pod moim adresem. Przeklęta kobieta w średnik wieku! Kiedy lata temu byłam w pałacu widziałam ją jako pomoc kuchenną, musiała nieźle się natrudzić, żeby awansować na pozycję pokojówki. 

Zaczęłam krążyć po pokoju. Nie mogłam stąd wyjść. Drzwi otwierały się tylko od zewnątrz. Okno pełniło funkcję ściany i było zabezpieczone z każdej możliwej strony. Prze sufit nie przeniknę...

Sfrustrowana usiadłam na łóżku i wplotłam palce we włosy w geście bezsilności. Chciałam krzyczeć, chciałam coś zniszczyć. Chęć zemsty powróciła ze zdwojoną siłą.