Pamiętaj o mnie..

Część 11

   Mijały  minuty, godziny, dni. To już trzy dni jak uciekłam ze szpitala. Trzy dni gdzie nikt nie wie gdzie jestem. Strasznie nie odpowiedzialne zachowanie. Nie wiem co się dzieje z Alexem, czy już mnie pamięta. Wzięłam z szafki telefon i wybrałam numer do Kingi. Ona powinna coś wiedzieć a poza tym musiałam z kimś pogadać

-No nareszcie się odezwałaś, co się z Tobą dzieje- usłyszałam w telefonie

- Nie mów,że to ja dzwonie, co z Alexem, masz jakieś wiadomości-spytałam

-Tak. Przenieśli go na chirurgię, Twoi teściowie śpią u Twoich rodziców.Alex dalej nic nie pamięta, z tego co mówi ciocia z wujem, lekarze prowadzący go powiedzieli to samo co Ty mówiłaś żeby go nie naciskać, że sam powinien odzyskać wspomnienia.  A co z Tobą, gdzie jesteś?

- Jestem nad morzem, dzisiaj wracam, kończy mi się urlop-powiedziałam, chociaż decyzję o powrocie podjęłam teraz.

-Jak przyjedziesz zadzwoń albo wjedź-powiedziała Kinga

-Ok. Na razie- odpowiedziałam i się rozłączyłam. Czas wracać. Spakowałam rzeczy, poszłam się wymeldować, zaniosłam torbę do samochodu i poszłam jeszcze na spacer brzegiem morza.           Po 4 godzinach jazdy byłam w domu. Wjechałam do marketu zrobić zakupy, w domu nic pewnie nie ma. Po zakupach pojechałam do mieszkania, do pustego mieszkania. Gdy weszłam do niego czekali na mnie teściowie.

-Co tu robicie???-spytałam, stawiając zakupy na blacie w kuchni

-Kinga do nas zadzwoniła, że wracasz. Nie gniewaj się na nią ale prosiliśmy ją o to, podejrzewaliśmy,że do niej się pierwszej odezwiesz.-odpowiedzieli skruszeni

-Cieszę się,że jesteście-podeszłam do nich i się przytuliłam. Brakowało mi kogoś bliskiego przez te dni.

-Co z Alexem?-zapytałam gdy zjedliśmy pizze zamówioną przez teściową. Spojrzeli na siebie, nie wiedząc co mi odpowiedzieć.

-Mówcie śmiało, jutro wracam do pracy więc i tak się dowiem.-powiedziałam

-Na jego prośbę ściągnęliśmy Kate- powiedziała mama Alexa.

-To dobrze. Może ona sprawi, że wróci mu pamięć- odpowiedziałam chociaż w sercu mnie zabolało. Porozmawialiśmy jeszcze z godzinkę, zaproponowałam im żeby spali u mnie ale chcieli wracać do moich rodziców. Ja ogarnęłam mieszkanie, naszykowałam rzeczy na rano, wzięłam prysznic i poszłam spać.       

Gdy rano się obudziłam od razu źle się czułam. Bolały mnie mięśnie, z nosa leciało, bolała głowa.

-Super jeszcze mi grypy brakuje- powiedziałam sama do siebie. Ubrałam się, naszykowałam sobie kawę w kubek termiczny i pojechałam do pracy.

Kichająca weszłam do pracy. Po przebraniu się poszłam na odprawę. Oprócz mojego przełożonego nikt nie wiedział, że wracam. Zostaliśmy dyspozycję. Ja mam dyżur na karetce  z Igorem i Dawidem.  Chłopaki zachowywali się wyrozumiale, rozmawialiśmy o moich nie planowanych wakacjach, opowiedzieli mi co się działo w pracy. Nie mieliśmy za dużo roboty. Gdy zjeżdżaliśmy do bazy odważyłam się spytać czy coś wiedzą o Alexie

-Dobra chłopaki, wytrzymaliście prawie osiem godzin nie wspominając o Alexie. A teraz mówcie co wiecie-powiedziałam. Spojrzeli na siebie niepewnie. Igor przemówił pierwszy

-Byłem u niego, powiedział, że z widzenia mnie zna ale nie może skojarzyć skąd. Była u niego ta dziewczyna z Anglii. Majka, sorry ale musisz wiedzieć, przychodzi do niego do szpitala. A jak się dowie, że wróciłaś to z niego nie wyjdzie.