I'm Nothing Without You. LT

- 17 - XL

Louis pov
Ik zit hier maar. Alleen. In mijn kamer.

Alles is zo saai zonder Chloe. Al 5 dagen is ze zo goed bezig. Zo gelukkig. Zonder mij..

Dat doet echt pijn om te weten. Misschien heeft Niall gelijk. Misschien is ze beter af zonder mij.

Hij heeft nog met me gepraat gister. Hij is van gedachte veranderd, ik mag dus gewoon weer met zijn zusje. Ik weet alleen niet of het zo verstandig is.

Alleen ze is nu wel gebroken omdat ik zo nodig van Niall moest ontkennen dat ik nog van haar hou.

Dus eigenlijk weet ik het niet. Ik weet niet wat verstandig is.

Ze houdt van je, neem haar terug

Maar wat als ik haar weer pijn doe?

Je bent alsnog dierbaar voor haar. Relatie of geen relatie, jullie leven samen in 1 huis. Je zal haar alsnog pijn kunnen doen.

Wow, tegen mezelf praten helpt echt.

Misschien is het een beetje raar.. Maar het helpt.

Ik weet niet hoe snel ik bij Chloe moet zijn. Ze zit met Zayn en Harry een film te kijken.

"Chloe!" roep ik enthousiast. Niall en Liam komen net de keuken uitlopen.

Chloe draait zich verbaasd om.

"Tenzij je me eindelijk gaat vertellen wat er was hoef ik je niet te spreken." zegt ze nors en draait zich weer om.

"Ik ga het je vertellen." zeg ik. Verrast draait ze weer terug. Ze staat op en loopt om de bank heen naar mij toe.

"Kom mee!" roep ik en trek haar mee naar de achtertuin. Misschien ben ik iets té over enthousiast.

"Wat was er nou?" vraagt ze als we in de tuin staan.

"Allereerst, dit." zeg ik en druk mijn lippen op die van haar. Ze verstijft even, maar kust al snel terug.

Na een lange kus trekken we terug.

"Het was Niall. Hij dacht dat ik je nog meer pijn zou doen. Hij wilde niet dat ik weer met je kreeg. Hij was te bezorgd. Hij zag je gister. Je was zo verdrietig. Hij besefte dat hij je nu zelf pijn deed en heeft met me gepraat. Ik mag het nu eindelijk vertellen. Chloe, ik hou van je." zo dat is eruit. Chloes verbaasde blik verandert in een hele blije.

"Ik wist wel dat je ergens nog van me hield. Ik was alleen te blind om het werkelijk te zien." zegt ze glimlachend, maar die ken ik. Die glimlach ken ik. Ik denk terug aan de eerste dag, dat ze uit school kwam en helemaal onder de blauwe plekken en ducktape zat. Dit is die zelfde glimlach.

"Chloe, waar is je mooie lach gebleven?" vraag ik. Ze kijkt me verbaasd aan.

"Je doet het weer. Je faked je lach." zeg ik bezorgd.

"Doe ik dat?" vraagt ze.

"Ja, dat doe je. Chloe, niet liegen." zeg ik.

"Ik lieg niet. Ik zou niet weten waarom ik mijn lach zou moeten faken." zegt ze. Het komt geloofwaardig over. De woorden wel.. Haar ogen zeggen wat anders. Ik zie het letterlijk voor me.

De blik die ze me toen gaf. Die blik die ongelukkigheid uitstraalde. De lach die al haar realiteit verbergde.

Ik leg mijn handen op haar heupen, maar laat ze stiekem iets omhoog gaan. Ik kan haar ribben voelen. Het gaat helemaal niet goed met haar. Ze liegt.

"Je liegt." zeg ik. Ik kijk haar strak aan. Bijna emotieloos.

"Louis, ik lieg niet. I'm okay." zegt ze en glimlacht.

"Lieg niet!" ik weet het honderd procent zeker.

"Ik heb je pijn gedaan, dat klopt, maar doe jezelf geen pijn en vertel me alsjeblieft de waarheid." smeek ik. Nu komt het los.

"Ja Louis, ik lieg. Die keer dat ik zo veel wortels ophad. Zoveel kip. Dat overgeven. Het was allemaal gepland." ik slik.

"Ik had een pil in mijn melk gedaan. Daarvan zou ik overgeven. De dagen daarna stak ik mijn vinger in mijn keel. Mijn arm zit vol nieuwe krassen en ik zit nog steeds in de knoop met mijn gevoelens. Ik zit hier al 2 jaar mee. Ik wil het eindelijk een keer op een rijtje hebben. Ik wil zo graag weten hoe het is om gelukkig te zijn. Ik wil weten hoe het is om trots te zijn. Ik wil weten hoe het is om voor jezelf op te durven komen, om echt werkelijk lief te kunnen hebben met heel mijn hart. Om ergens helemaal voor te gaan. Ik kan het niet meer Louis. Al die tijd hield ik mezelf voor de gek. Dat het zogenaamd beter ging. Al die tijd heb ik nooit blijdschap gekend. Nooit trots gevoeld. Al die tijd hoopte ik alles op, al het negatieve en ik ben er klaar me. Ik ben ten einde raad. Jij kan me niet helpen, de rest kan me niet helpen. Niemand kan me helpen. Het leek steeds beter te gaan, maar ik was te blind om te zien hoe diep ik in de put zit en ik blijf maar vallen. Ik blijf maar vallen Louis. Voor 1 moment, 1 moment dacht ik echt gelukkig te zijn. Dat ene moment was met jou. Die keer nadat ik was weggelopen. Toen we die afspraak maakten over het eten. Dat ik een week het normale eetpatroon zou volgen. Alles leek zo goed te gaan toen, met jou. Ik kan gewoon niet omschrijven hoeveel ik van je hou. Dat ik niet zonder je kan. Ik zou willen dat je me ook echt daadwerkelijk kon helpen, maar dat kan niet. Niemand kan dat. Ik twijfel of ik nog wel hulp wil. Misschien moet ik maar gewoon accepteren dat mijn leven 1 grote hel is. Niet dat ik daar gelukkig van word.. Maar waar wel van? Waar word ik wel gelukkig van?" ik snik. Dit verhaal raakte me echt. Ik heb het nog nooit zo bekeken. Eindelijk heeft ze alles eruit gegooid. Ze heeft het zo lang ingehouden.

"Vriendschap." zeg ik dan. Ze kijkt me raar aan.

"Dat is iets waar je gelukkig van kan worden." zeg ik.

"Maar die had ik toch al?" vraagt ze.

"Je had mij. De anderen waren bereid jou te helpen, maar je liet niks toe. Je had maar 1 iemand die het zelfs zelf niet allemaal wist. Hij was blind door de liefde. Bereid je alle liefde te geven die hij had, maar geen idee had dat hij je niet kon helpen. Die jongen ben ik. Je had mij. Nu heb je de anderen ook. Ze weten alles. Nu hoef je het niet meer geheim te houden. Je hoeft het niet meer op te kroppen. Je hoeft maar 1 ding te doen en ik weet dat ik nu heel veel van je vraag, maar alsjeblieft, sta open voor hulp. Aanvaard de hulp, de steun en de liefde die anderen je geven. Geloof me, die dingen heb je nodig." langzaam knikt Chloe.

"Promise?" vraag ik en steek mijn pink op. Ze haakt haar pink aan de mijne.

"Promise." herhaalt ze. Ik glimlach breed en plant nog een klein, teder kusje op haar lippen.

"En nog 1 ding: wil je mijn vriendin weer zijn?" vraag ik.

"Heel graag Louis." zegt ze en glimlacht.

"C'mon. Doe je best. Smile!" roep ik en kietel haar.

"Phahaha Louis stohohahahop." lacht ze en maakt een aantal spastische bewegingen.

"Alleen als je zegt dat ik de aller aller leukste, knapste, liefste, meest perfecte jongen op de planeet ben. Chloe grijnst.

"Noop. Au revoir!" ze vlucht snel naar binnen. Ik ren zo snel als ik kan achter haar aan. Meteen gaapt iedereen ons aan, maar daar heb ik nu lak aan. Ik heb eindelijk mijn vriendin terug. Ik haal haar in en grijp haar vanaf de achterkant beet. Ik til haar op en draai een rondje.

"Louis!" gilt ze. Ik lach en zet ik haar neer. Ik por haar nog een keer. Meteen slaat ze mijn hand weg. Ik grijns en begin haar opnieuw te kietelen. Ze lacht en valt om, maar trekt mij nog net mee. Ik lach ook.

"Oke, ik geef mee over!" zegt ze overdreven.

"Ik luister." zeg ik. Ze denkt even na.

"Wat moest ik ook alweer zeggen?" vraagt ze. Ik grinnik.

"Ik heb geen idee." geef ik toe. Ik ga van haar af en help haar opstaan.

"Verzin maar wat." zeg ik.

"Je bent de aller leukste, grappigste, aardigste, knapste, liefste, mooiste..." ze zucht.

"Moet ik nog doorgaan?" vraagt ze. Ik glimlach.

"Niet als je me nu een kus geeft." zeg ik. Lachend slaat ze haar armen om mijn nek en drukt haar lippen op die van mij. Van alle kanten hoor ik 'oehh' maar dat negeer ik. Ik ben nu eindelijk weer met Chloe. Dat is wat nu telt.