Kelimeler değil miydi kafesten çıkıp yuvayı bulan .
Haykırdıklarımız yol bulmuyor muydu bulut menzilinde .
Kainat bize sesleniyordu , biz ses tellerimizi kesiyorduk .
Bir derdi vardı belli ...
Hoş keyfinden karanlığa medet ummuyordu ,
Çaresizce sonlanan , günün demini veren bulanık rengiydi .
İşte o renk , gözdeki en ücra köşesinde yerini aldı .
ve
Tüm İnsanlığa ağladı .
