Gebroken

4

Ik keek naar Bram zijn gezicht. Hij snikte. Ik trok hem tegen mij aan. Even voelde het alsof ik zijn grote zus was. Ik voelde me bij hem zo veilig. Zo...zo thuis. Bram sloeg zijn armen om mij heen. Even zaten wij samen daar, in de cel. Toen stond Bram op, en ik ook. Hij tastte met zijn handen in de donkere kamer. Ik pakte een van zijn handen om te laten zien dat ik voor hem stond. Toen we hand in hand stonden, begon Bram weer te praten: 'Nu moet je gaan, Lena...' Ik knikte voorzichtig. Met tranen in mijn ogen keek ik naar beneden. Ik zag mijn tranen druppelen op de betonnen vloer. Bram tilde met zijn wijsvinger mijn hoofd op. 'Hé, niet huilen...' fluisterde hij met een droevige glimlach. 'Het komt goed...' Ik haalde mijn neus op en omhelsde Bram. Ik klampte me aan hem vast. Ik voelde dat hij zijn sterke armen om me heen sloeg. Ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Ik kon het niet laten. Ik hoorde Bram ook snikken, en daar stonden we samen, omarmend te janken. Na een tijdje lieten we elkaar los. Ik keek hem aan. Zijn mooie ogen... Zijn grappige krullen... Zijn lieve stem... Het is straks allemaal verdwenen. Ik lachtte naar hem. Hij lachtte naar mij. Hij kwam steeds dichterbij en gaf me een onhandige kus op mijn wang. Hij keek me teleurgesteld en een beetje beschaamd naar mij. 'Is er iets?' Vroeg ik. 'Ik wilde je eigenlijk zoenen, maar ik mikte verkeerd...' Ik lachtte hem toe en sloeg mijn armen om zijn nek. We zoenden, totdat Bram mijn armen wegtrok. 'Wat is er?' Vroeg ik bezorgd. 'Ik hoor iets.' Zei Bram geconcentreerd. 'Echt? Ik hoor niks..?' Vroeg ik. 'Blinde mensen kunnen beter horen.' Zei Bram terwijl hij in mijn hand kneep en om zich heen keek. 'Je moet gaan...' Voorzichtig knikte ik. 'Oké...' zei ik zacht. Ik liep naar de deur fluisterde heel zacht: 'Dag Bram.' Ik zag hem naar de hoek van de kamer lopen, en hij keek mij aan. 'Dag Lena.'

...

Ik meldde me ziek voor het avondeten. Huilend zat ik op mijn kamer. Ik had nergens zin in. Ik wilde alleen maar huilen. Huilen om alles wat er mis was gegaan. Huilen om alles wat ik zou verliezen. Huilen om alles. Huilen om mijn leven. Midden in de nacht werd ik wakker. Ik herrinnerde me een brief die in het laatje van mijn nachtkastje lag. Ik pakte het weer uit het laatje. Uit pure verdriet, depressie en verveling begon ik het te lezen. Het was zo priegelig geschreven dat ik mijn ogen moest samenknijpen om van de kleine krulletjes letters te maken:

Liefde verloren is liefde kapot
Liefde verloren is liefde rot
Liefde verloren is weg zonder woorden
Liefde verloren is duizenden moorden
Liefde verloren is liefde menen
Liefde verloren is verdwenen

Spontaan begon ik te huilen. Tranen stroomden over mijn wangen. Zomaar. Ik kon er niks aan doen. 'Liefde verloren is liefde kapot'. Bram is nu letterlijk kapot. 'Liefde verloren is liefde rot'. Ik weet honderd procent zeker dat Bram gaat rotten als hij in zijn graf ligt. 'Liefde verloren is weg zonder woorden'. Bram wilde eerst niet eens zeggen dat hij zelfmoord ging plegen! 'Liefde verloren is duizenden moorden'. Duh. Hoeveel mensen er al niet zijn doodgegaan doordat ze gedumpt werden. 'Liefde verloren is liefde menen'. Hier weet ik niet veel over te zeggen. 'Liefde verloren is verdwenen'. Verloren en verdwenen zijn twee bijna dezelfde dingen.

...

De volgende ochtend schrok ik wakker. Het was allang licht, zo te zien. Lieten ze ons uitslapen? Waren ze me vergeten? Ik stond op uit bed en deed de deur open. Het licht scheen door de ramen, maar er was niemand op de gang. Ik liep door de gangen, en voorzichtig opende ik een paar deuren. Er was echt helemaal niemand. Ook niet bij de receptie, in de keuken, of op kantoor... Ik liep een paar trappen op, om verpleegsters te zoeken. Niemand. Ik sloop zachtjes het kantoor op de derde verdieping binnen. Een wasmand stond in de hoek. Ik keek; er zaten alleen maar witte kleren in. Ik liep achter het bureau en ging op de rode draaistoel zitten. Ik begon in mezelf te praten: 'Goedemorgen Mrs. Kelly Winston, hoe oud bent u?' Grinnikend liep ik verder. Op een paal zag ik een A4'tje hangen:

VERKOOP MEL'S SPULLEN
Zaterdag; 10.30 uur; voor de ingang; voor iedereen die mee wil.
Alles onder €10!

Het hing daar maar alsof het een advertentie was. Ze verkopen de spullen van een dood meisje, gewoon, omdat het kan. Omdat ze er dan vanaf zijn. Moet je nagaan: 'Mel's oude bed, waar ze de fijnste dingen in droomde: nu van €12,95 naar €3,55!! Echt een koopje!' Schande. No way dat ik daar heen ga.