Düşünmekten sıkıldım artık. Ona nasıl ulaşabilirim, beni nasıl sevebilir. Kahrolası üç yıldır onu seviyorum. Ben Zeynep Öztürk. Üniv. son sınıf öğrencisi. Türk dili ve Edebiyatı bölümü öğrencisi. Onu ilk birinci sınıfta görmüştüm. Okulun girişinde bir köpeği seviyordu. Aynı yaşta ve aynı bölümdeyiz. Tek fark o ikinci öğretim ben ise normal öğretim. Daha sonra birçok kez karşılaştık. Yanında hep Büşra adında bir kız var. Bu yüzden cesaret edemedim dahi ona açılamadım. Umarım herşey iyi olur.
Sabah yine Murat' ı düşünüyordum. Gerçi hiç aklımdan çıkmıyor. Sümeyra ile sınıfa girdik ve her zaman ki yerimize oturduk. Sümeyra benim onu sevdiğimi bilen tek kişi bu arada. Sıramın üzerine yine ismimi yazarken bir şey dikkatimi çekti. Üzerinde bir telefon numarası vardı. Numarayı nedensizce telefonuma kaydettim.
Akşam yurda giderken yolda Murat ile karşılaştık. Yanında yine büşra vardı. Biran gözgöze geldik ve hemen kafamı çevirdim.
"Sence de artık ona açılamanın vakti gelmedi mi"
"Baksana yanında yine büşra var. Kesin sevgililer. Ne yapabilirim Sümeyra??"
"Off Zeynep offf. Sonunda ölüm yok ya. Anlat kurtul işte"
"Dedi sevgilisinden çekindiği için erkeklerle konuşamayan kız"
"Ne alakası var. O farklı bu farklı"
"Boşversene zaten bu yıl okul bitiyor"
Daha sonra ikimizde konuşmadık bu sahne çok kez oynanmıştı çünkü ve perde hep böyle kapanıyordu. Umudum yoktu aşktan yana. Onun çevresi hep fazla modern insanlarla dolu. Arabasından zengin olduğu belli. Arkadaş ortamı desem benle alakası yok. Ben kapalı bir kızım Sümeyra gibi. Murat da bence açık kızlara bakar. O çok yakışıklı ne yapsın benim gibi birini.
Akşam yurda gelince sümeyra ile yemeğimizi yedikten sonra telefonuma kaydettiğim numaraya mesaj atmak istedim. Artk sümeyra'ya anlatmak istemiyorum. Onun da başını yemek istemiyorum. Ne olacak en fazla. Beni tanımayan biri ne kadar zararlı olabilir diyerek ilk mesajı attım.
########43: selam.
Hayat ne tuhaf değil mi?
Sen biri için ağlarken o belki senin varlığının farkında bile değil.
