Hastalarımın odalarını gezip hepsiyle tek tek ilgilenmiştim. Bu bazen çok yorucu olabiliyordu. Odama ulaşmama daha çok vardı. Hızlanıp biran önce kendimi yatağıma atmak istiyordum. Attığım her adımda lambaların yaydığı ışık titriyordu. Bir adım daha attığımda lambalar tamamen sönerken karanlıkta tek başına kalmıştım. Jeneratörlere güvenip bir iki dakika karanlıkta bekledim ama gelecek gibi durmuyordu elektrik ve benim duyduğum takırtılar. Bunu yapabilirdim atlatacaktım sadece dümdüz yürüyüp sonra bir kez başka koridora sapmalıydım.
Telefonumdan feneri açıp odama doğru hızlıca yürümeye başladım. Kalp atışlarım ve takırtılar ikisi de peşimi bırakmayacağa benziyordu. Koridordan tam dönecekken önüme çıkan Yoongi ile çığlık atıp geriye doğru sıçradım. Elimde ki telefon çoktan yeri boylamıştı. Umarım kırılmamıştır diye düşündüm.Kim olduğunu sanıp önüme atlayabilirdi bu saatte. Gece 00.00 a yaklaşmıştı bile Bana yaklaşıp omuzlarımdan ilk başta yumuşakça tutsa bile zamanla sıkmaya başlamıştı kurtulmaya çalıştıkça.Yerdeki telefonumu almak için eğildiğimde elime değen soğuk elle kafamı kaldırdım ve o zaman onları gördüm.
Onlarla göz göze gelmiştim. İstemsizce açılan ağzım ve sessizce küfür edişim beni daha çok geriyordu şu ortamda.Gözlerindeki heyecanlı parıltı ve delice ifade ,psikopatça gülüşler .Hepsi bana bakıp gülüyordu. Üzerime doğru bir adım attıklarında bende bir adım geriye çekildim ve hala arkamda duran Yoongi ye çarptım.Elimden tutup beni yavaşca kaldırdı. Elini hafifçe sıktım ve arkamı döndüğümde onun da yüzünde aynı ifadeyi gördüğüme yemin edebilirim.
Yutkunmuştum istemsizce. Elimi hızlıca çekip onu da diğerlerinin yanına itekledim . Odalarında nasıl çıkabilirler her gece kapılar kilitlenir ve sabah erken bir saatte açılırdı o kapılar.
Etrafımda ki yarım çember daralırken aniden vücudumu saran korku ile deli hastalarımdan kaçmamı sağlamıştı.Karanlık koridorlarda koşmak ne kadar kolaysa artık hep bir yerlere takıla takıla gidiyordum.İkide bir çıkış yolunu bulmaya çalışmak beni öldürüyodu. Nefes nefese kalmışken ağzıma bastırılan el ile bir köşeye çekilmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çırpındıkça daha çok kendine bastırıyordu.Koridordan geçerken çıkardıkları sesler ve kısık kısık gülüşleri midemi bulandırıyor ve altıma yapmama ramak kalmasını sağlıyordu.
Onlar uzaklaştığında arkamı dönüp beni kurtaran kişiye baktım. Telefonu yüzüne doğru tuttuğumda itiraz etmedi. Yüzündeki piç gülüşü gördüm.Bir o kadar tanıdık bir o kadar da yabancıydı bana.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
