LOST

First Chapter

First Chapter: Kate

Kate's POV

I'm Kate Nhiez Jeon. 17 years of age studied at Royal University.

Weird.

Walang pake sa mundo.

I just want to leave alone.

sanay akong mapag isa.

ayoko ko ng mga kaibigan.

lalo na't hindi ko alam kong sino ba talaga ako.

And I dont care about it.. dont need to know about me.

I was fucking selfish dont care anybodys feeling.

silent but deadly.

Isa lang naman ako sa mga invisible dito sa school. Kahit sino walang nakakapansin sakin kung ikukumpara ako sa isang bagay siguro hangin... walang nakakapansin sakin. Ayaw ko rin naman na pinapansin nila ako ang masaklap nga lang ay ang nakakapansin lang sakin ay mga nambubully sakin. Piling ko nga hindi ako belong sa mundong to... pakiramdam ko hindi ako mahalaga pakiramdam ko tinatrato nila akong isang walang kwentang bagay... well.. yun naman gusto ko ehh.. kaya panindigan ko na.

naramdaman ko na may tao sa likod ko kaya umayos ako ng upo at pinahid ang luha sa pisngi ko.

"Sayang yang luha.."nagulat ako ng inabot niya sakin ang isang puting panyo.

Hindi ako makapaniwala na for 10 years may nakapansin na sakin. Nakayuko lang ako hindi ko kayang tumingin sakanya kong sino man siya at lalong hindi ko kayang kunin ang panyo na inabot niya. Naninibago akong may kumausap sakin ng ganito. Yung nambubully kasi sakin puro mura at masasakit na salita ang sinasabi sakin. Kaya naninibago ako.

I heard him out a deep sigh. Naramdaman kong umupo siya sa gilid ng inuupuan ko. Pero malayo siya sakin.

"You know? Hindi mo naman kaylangan maging ganyan.."hindi ko alam pero parang gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi niya.

"You dont need to find yourself.. nasa sayo nayan if you want to better know yourself.."naramdaman kong tumayo na siya para umalis pero bago pa man siya makahakbang palayo sakin. May sinabi siyang tagos sa dibdib ko.

"Don't let anyone to put you down..."humakbang siya ng kunti. Lilingon na sana ako pero napatigil ako ng"kate..."

O_O

A-alam niya p-pangalan ko...?

Nang makauwi ako sa bahay agad ako pumasok sa kwarto ko at nilock iyon ng maigi. Tumingin ako sa salamin at minasdan ko ng mabuti ang sarili ko.

"Ano bang nangyayare sayo?"kinakausap ko yung sarili ko na parang baliw!

Ano ba talaga ako! Hindi ko maramdaman ang pagiging tao ko... kaylangan ko ba talagang gawin ang sinabi ng lalaking yun? Hindi ko alam kong bakit ko pa inaalala yun.. eh... wala naman akong pake sa mga opinion ng ibang tao!

"Stop kate!"umiiling iling ako saka napasabunut ako sa buhok ko. Para akong mababaliw sa dami ng mga katanungan sa utak ko!

*knock*

*knock*

"Just leave me!!!!"sigaw ko.

"Anak..."My mom also does'nt care about me she just acting like a mothershit! Hindi ko siya kaylangan at lalong hindi ko sila kaylngan lahat!

"Just go downstair kung gutom ka na..."I heard her footstep far from me.

Humiga ako sa kama ko habang kagat kagat yung blanket.