LOST

Special Chapter

Special Chapter : I was wrong.

Hindi ko alam kong ano ang mararamdaman ko.. una nagagalit ako sa kanila! Pangalawa naiinis ako sa sarili ko ! Pangatlo ang katotohanang wala na siya!! Fuck! It can't be! He promise.. he promise that he was always   be with me... I know to myself he said that! No luke .. your alive.. niloloko lang nila ako.. mali lahat ng sinabi nila.. mga sinungalung silang lahat..

"NO! HE'S NOT! HE'S NOT DEAD! YOUR ALL LIED!" Humihikbi kong sabi.

"Kate.. kaya di namin sinabi sayo dahil alam naming mahal na mahal mo si luke.. natakot kaming pagnalaman mo baka kong ano nang gawin mo sa sarili mo kaya--"

"Kaya tinago niyo? At pinagmukha akong tanga at para bulag sa katotohanan? Psh!" I chuckle like an idiot out of my self control like a crazy psycho.

"No.. anak hindi.. nag aalala lang kami ng daddy mo at kapatid mo." Mom said in worry face.

" ganun? So.. ito ba? Ito ba ang pag alala niyo sakin? Kaylangan ko pa talagang malaman sa iba? At alam niyo ba ang masakit? Ang mismong pamilya ko pa ang naglihim! Hindi ko na kayo kilala.. di sana nakita ko pa ang puntod ni luke.. di sana nakita ko pa siya for the last.." matapos kong sabihin yun tumakbo ako papuntang kwarto at nilock yun. Tumalukbong ako ng blanket at dun inilabas lahat ng sakit na nararamdaman ko.

"Anak.." mom knock the door.

" just leave me alone!!" Sigaw ko. Ayaw ko muna silang makausap sa ngayon. I heard dad say something to mom.

Mayamaya naging tahimik na rin ang lahat.. wala akong ibang marinig kundi ang mga hikbi ko na halos ayaw ng tumigil.

"I will always here.. always and forever.."

"Mahal kita at di yun magbabago.."

"Hindi ako magsasawang intindihin ka kahit ilang sapak pa ang ibibigay mo.."

"I love you more than anything..."

"Kahit ilang i hate you pa yan sasabihan parin kita ng milyong milyong i love you.."

"Hindi kita ipagpapalit kahit kakalabanin ko pa si kamatayan di kita susukuan dahil ganun kita kamahal.. my kittykate."

"Hindi kana ulit iiyak"

Lahat ng mga sinabi niya sa akin ay ngayon isang alaala nalang.. ang luke ko.. ang luke na nagpapagaan ng pakiramdam ko.. ang laging nakakaintindi.. ang taong mahal ko.. ay ngayon isang alaala nalang.. hindi ko matanggap ang lahat!! Kasinungalingan lang ito! One day I woke up that it's just a nightmare.. a bad dream and after that their is luke in my beside.

Pagod na ang mga mata ko sa kakaiyak pero ayaw parin tumigil ng mga luha ko.. di ko mapigilan sarili ko pagod na ako gusto ko ng matulog pero di ko magawa.. sa kakaiyak ko di ko na namalayang nakatulog na pala ako.

*****

Someone's point of view

Hindi ko ginusto ang mangyari to.. nasasaktan ako na makita siyang ganyan.. nahihirapan akong lumuluha siya.. gusto ko siyang yakapin at sabihin ang katotohanan.. pero bakit di ko magawa..

Nakatayo ako sa harap ng bahay niya. Alam ko ang nararamdaman niya na ngayon nalaman niya na.. pero di lahat.. is itong pagkakamali.

I shock when I see her staring at me full of emotions.. I know she was crying.. and it's all my fucking fault! I was so stupid! I want to kill myself ! Because of what I did to that girl..

Were still stare each other.. but I know he cant notice me because I wear a black jacket and hood also it's too dark.. malayo ako sa lamp post.

Inalis ko ang tingin ko at nagsimulang maglakad.  I see her from the corner of my eyes na nakatitig parin sakin.