Remember Me // Hunhan ✔(Tamamlandı)

6.Bölüm(Final) - Hello, it's me..

Buraya uzun uzun bölümler atmak isteyen ama artık bu ficin bitmesi gerektiğini düşünen zavallı yazarcığınızdan sevgilerle💋💋İçinizi ısıtacağını düşündüğüm bir aşk hikayesinin finali ile sizleri başbaşa bırakıyorum.. Finali daha şatafatlı yapmak istemiştim ama sade ve romantik oldu, olsundu, okuyucularım beni ve ficimi seviyordu.. Öyle değil mi?? Diğer hikayelere bakmayı unutmayın!! Mesela PASSION¡¿

Multimedya: 2ne1 - 'Goodbye' (Çok manidar oldu be😢)

...

Umarım bende seni, senin beni sevdiğin gibi sevebilirim.

Bunu bu hayatta bir defa yaptın Luhan..

...

Orada öylece ne kadar kaldım hatırlamıyordum. Yanımdan gelip gecen insanların bana çaktirmadan fısıldaşmalarını da öyle.. En sonunda omzuma dokunan bir el beni yıkıntılarımın içinden bir an olsun çıkarmıştı. Heyecanla arkama dönüp buraya oturduğumdan beri kafamda evirip çevirdiğim cümleleri Sehun'a sıralamak üzereydim ki gördüğüm yüzle birlikte yüzümde yeşeren anlık gülümsemem soluklaştı. Suho, onu gördüğüme sevinmemis olduğumu anlamış olacak ki yanıma, kafenin giriş katından uzanan merdivenlere oturup ellerini tıpkı benim gibi dizlerine dolamıştı.

"Gitti değil mi? En sonunda pes etti?" Bunun soru cümlesi olmadığını, içinde ne kadar hüzün varsa hepsini barındırdığını hissetmiştim. Kalbime çöken ağırlığın cümlelere dökülmüş haliydi tamda. Kafamı ona çevirip çoktan dolan gozlerime rağmen gözlerine bakmaya çalıştım. En başından beri tüm olaya hakimmiş gibi bir havası vardı ve bu bana, Sehun'un neler çektiğini bağıra çağıra anlatmaya yetmişti. Yüzünde asılı duran kederi içimdeki yangını daha da körüklüyordu. Tüm arkadaş grubumuz da içinde bulunduğumuz durumun az çok farkındaydı ama Suho'nun söyledikleri, onun daha fazlasını biliyormuş hissi yaratıyordu.

Ben cevap vermeyince devam etti. "Sehun'la neredeyse hergün konuşuyorduk. Telefonda ya da yüz yüze. İnan bana her seferinde hıçkırıklara boğuluyordu. Onu tanıyorum Luhan, çocukluğundan beri hemde." Gözlerime bakmayı sürdürüyordu ama benim daha fazla kaldıracak gücüm yoktu. Kafamı eğdim ama söyleceği her kelimeyi sabırsızlıkla bekliyordum.

"Ne olursa olsun asla pes edip bırakmazdı. Seni seviyordu, o kadar fazla ki hemde. Senin ailen o zaman da hukuk okumanda ısrarcıydı. Sen şehre taşınıp onunla tanıştıktan sonra evlilik yıldönümünüzde tamirhanesinin daha küçük bir yere taşıyıp evin garajını senin rahatça kullanabileceğin bir atölyeye çevirmişti. En çok vakit geçirmeyi sevdiğin yerin o atölye olduğunu anlatıp dururdu. Gözlerini görmeliydin Luhan, nasıl da parıl parıldılar. Sehun'u tekrar öyle görmek için neler vermezdim." Gözlerimi kırpmadan onu dinliyorken bir ara durup bana baktı. Yüzünde buruk bir gülümseme belirmişti. Ardından gözleri biraz önce daldığı yere yöneldi. Kısa süre sonra aramızdaki sessizliği bozan yine o olmuştu.

"Biliyorum şu an karmakarışık hissediyorsun. Beynin başka kalbin bambaşka şeyler söylüyor. Ama sen sakın pes etme Luhan.. Sadece kalbine güven." Suho beni bambaşka bir karmaşanın içine sürüklemiş, ardından sessizce kalkıp gitmişti. Bir süre daha orada öylece oturup dediklerini düşündüm. Hukuk fakültesine gitmeyi hala istemiyordum ama bana ait bir atölyem olduğundan da haberim yoktu. Tek bildiğim küçüklüğümden beri bir atölyem olmasını istediğimdi. Tamamen kendim olarak vakit geçirebileceğim herhangi bir yer. Düşününce Suho'nun söyledikleri bir yapbozun parçaları kayıp parçaları gibi yerine oturuyordu. Tek bir soru aklımı kurcalamaya devam ediyordu.