YANIM KALAN ŞEYLER #Eylül2014-20

ANNE

Bir zamanlar ben, bendim anne.

O zamanlar daha aşkı bilmemiştim.

Küçük bir çocuk gibiydim.

Sonra o geldi girdi hayatıma,

Bir afat yerle bir etti beni, yüreğimi.

Çok sevdim birini anne.

Terkedip gitti beni, o da, senin gibi

Aşkım o kadar büyüktü ki hayatı doruğunda yaşıyordum,

Bazen heyecandan nefes almayı bile unutuyordum.

Kör etmişti beni,

Görmüyordu gözlerim tutmuyordu dizlerim.

Bir o vardı, bir de sen anne.

Şimdi ise hayattan bezmiş bir ben.

Günlerini iç çekerek bitirmek zorunda kalan yaşayan bir ölü

İşte o, bendim anne.

Yine bir gün daha bitti anne.

Oynadım rolümü istemesemde en iyi şekilde

Artık koymuyor beni terkedip gidişi, alıştım.

Ne de olsa sen öğretmiştin değil mi, bana terkedilişi.

Sensiz ve onsuz geçen kaçıncı günüm bilmiyorum, o günleri saymayı çok önce bıraktım.

Ama sanırım çok, çok oldu benden gideli.

En son ne zaman uyudum koynunda acaba?

Sen beni koynunda uyutmadan gitmiştin değil mi oysa..

Şimdi gel gör ki büyüdüm, nasırlaşmış kan ağlıyor yüreğim.

Kimse anlamıyor beni burada, çok yalnızım anne.

Kocaman dedikleri dünyada sığacak fare deliği kadar yer bulamıyorum kendime..

Bazen kendi kendime konuşuyor, hatta duvarlarla dertleştiğim bile oluyor..

Ne komik değil mi?

Buradaki hayat çok acımasız be anne,

Dünya çok çetrefilli, benim anladığım dilde dönmüyor.

Sözde hani ben düşmekten bıkmış, düşmemeyi öğrenmiştim ya, yerden kalktığım yok anne.

Şimdi ise en dipteyim.

Bıraktığından farklı değilim yani.

Mesela gözlerim cabası, yine her gece ağlıyorum anne.

Deli doluluğumun delisini bıraktım bir köşeye, artık sadece doluyum anne.

Artık ben, ben değilim anne.

Kayboldum, öyle bir boşluktayım ki sonu olmayan karanlık..

Ama ben görüyorum, ücra ve sessiz bir yerde can çekişiyorum

Ellerimden tut beni kaldır anne!

Hayallerdeki gibi kollarına sar beni, ama bu sefer sımsıkı sar!

Almasınlar seni benden, bırakma beni anne.

Ben sensiz ölüyorum anne, ölüyorum bu yeryüzünde

Kızın ölüyor, bir şey yap anne!

Evet!

İlk değil ölüşlerim, ölümü isteyişim.

Ama bu sefer çok farklı anne, gelmelisin bence

Hiç bu kadar çok özlememiştim ölümü, hiç bu kadar delicesine, delicesine istememiştim ölmeyi..

Belki de sen yoksun, o yok diye

Değiştiremedim tek şey siyah beyaz fotoğrafların, onları renklendiremedim anne ve bir de o var

Bir de ben varım.

Sahi, ben gerçekten var mıyım?