THE Zombie Apocalyps

Hoofdstuk.9

Hanna en Patrick rennen samen naar de ziekenkamer. Wanneer ze ademloos de deur open duwen kijken ze met enorme ogen. Er is niet echt iets te bekennen over Daniel. Hij is er niet. Maar wel precies op de plek waar Hanna hem duwde, is er een bloedvlek. En op de muur is geschreven met vers bloed: H(a)&H(a)
"Wat is dit?! Waarom ligt er overal bloed?!" Ik kijk Patrick schuldig aan. "Hanna! Je zei dat je hem in elkaar had geslagen, niet dat je hem het graf in hebt geduwd." Hij lacht eerst, maar als hij Hanna's blik ziet, stopt hij van angst. "Oké... Maar hij is hier niet meer." Hanna kijkt van Patrick naar de kamer en dan naar Patrick. "Nee! Hij staat nu naast ons en samen gaan praten over hoe het bloed hier is gekomen." Zegt Hanna sarcastisch. "Laat me even uitpraten. Dus Daniel is er niet meer, dat betekent dat hij oké is. Anders zou hij geen haartje kunnen bewegen." Hanna kijkt nog naar de muur met de bloedletters. Ze blijft ernaar kijken zonder te knipperen. Het ziet er raar uit, en Patrick merkt het. "Wat is er?" Hij kijkt haar nieuwsgierig aan. Hanna kijkt hem bleek aan, en dan rent ze weg. Patrick heeft geen idee wat ze gaat doen. Hij rent achter haar aan, maar als hij de kamer uit rent is ze nergens te bekennen. Hanna is zo snel mogelijk geronnen zodat Patrick niet achter haar aan kon gaan. Ze ging naar de kantine. Dat is de grootste plek op de school, en er is een echo systeem. Hanna staat helemaal bezweet in het midden van de kantine en gilt zo hard mogelijk: "Harley! Kom, haal mij! Geef Daniel terug!" Hanna staat te wachten op het antwoord. Het is stil, te stil. Er komen voet stappen van de ene kant naar de andere. Opeens valt de stilte weg, en hoor je gefluister. "Nee, Hanna... Hanna was stout. Hanna moet leiden voor haar fouten..." Dat geeft Hanna een flashback.

De flashback in de crèche...
"We gaan opruimen! We gaan opruimen!" Zong de juf zo aardig mogelijk. "Ruim alles op!" Ze ging verder. Alle kleine kleuters gingen zitten in een kring. Hanna zat altijd naast Alana en Ariane. Alana was Turks, haar Nederlands was toen niet zo goed. Daarom was Hanna vaker met Ariane. "Kinderen," begon de juf. "We hebben een nieuwe vriendin in klas!" Iedereen keek naar haar. "Kom, kom. Zeg allemaal hallo tegen Harley." Niemand zei iets. Opeens zeiden een paar kleuters: "Ze lijkt op Hanna!" En toen zei de andere weer: "Ja, alleen haar haar is mooier!" Sommige jongens fluisterden iets en lachten Hanna uit. Iedereen mocht weer vrij spelen. De juf was even weg. Hanna rende naar de bureau van de juf en pakte de kinderschaar. "Harley? Mag ik met je spelen?" Vroeg ze stiekempjes. "Ja..." Zei Harley verlegen. Hanna pakte de schaar en knipte het haar van Harley. "Aaaaaaahhhgggrr" Harley begon te huilen. De juf kwam en zei: "Nee, Hanna! Hanna is stout! Hanna moet leren van haar fouten!" Harley keek de juf aan en praatte haar na: "Nee, Hanna! Hanna is stout! Hanna moet leiden voor haar fouten!" De juf keek verbaasd. "Leiden?" Harley keek nonchalant en zei: "Wat?"

Terug in heden...
Hanna keek naar beneden, maar haalde weer moed op. "Harley! Ik ben niet bang voor je!" Het was weer een dodelijke stilte. Maar na zo'n 7 seconden werd er iets gezegd. "Ooh, is dat zo?" Er gebeurde niks en er werd niks gezegd. Opeens voelde Hanna koude, dodelijke vingers haar enkel vast grijpen. "Aaaaaarrhhh!"
Wordt vervolgt........

Hallo lezers!
Sorry voor een korte deel... Ik weet niet of het kort was voor jullie, maar het was kort voor mij. Ik heb een nieuwtje! Hfd. 10 wordt een SPECIAL! Dat betekent dat het ongeveer twee keer zo lang, en twee keer zo spannend wordt! Ik hoop dat jullie geduldig zijn, want ik ben het niet! :D