De Inkt

Hey hey hey peoples, ik moest nog effe vermelden dan de foto van Lucy als cover een foto van haar is voor het hele inkt in je bloed ding ;)

xx dejongesoldaat

Hallo allemaal, dit is mijn 2e verhaal. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. En zeg alsjeblieft wat je er van vind. :) :)

Proloog:

 

Ze moest sneller rennen, veel sneller. Zo ging ze het niet halen tot de vluchthelikopter. Achter zich zag ze hoe een stuk of 25 beveiligingsmannen achter haar aankwamen rennen. Normaal had ze ze allemaal stuk voor stuk neergehaald maar nu, nu had ze de belangrijkste informatie voor haar ooit vast, oh en oja een kogel in haar rechter schouder. Terwijl ze door rende probeerde ze niet aan de pijn in haar schouder te denken en liep nog sneller. De helikopter hing voor haar en ze zou moeten springen om er in te komen. Nu maar hopen dat er iemand was die haar schouder straks kon verbinden. De sprong was niet moeilijk (2 meter de lucht in) en ze haalde het gemakkelijk ook al belandde ze met haar schouder tegen de muur. ‘Weg hier, weg, naar de thuisbasis!’ schreeuwde ze naar de cockpit.  Ze keek nog een keer naar beneden en zag de bewakingsmannen er met open mond stonden te kijken hoe ze de sprong net had gehaald. Maar kwamen toen snel in actie om haar te achtervolgen. Terwijl het gebouw uit het zicht verdween zag ze in de verte 2 andere helikopters opstijgen om hen te volgen. ‘Schakel het onzichtbaarheidschild en de antibewegingssensoren in.’ Dit was makkelijk de helikopter verdween voor iedereen uit het zicht en van alle radars. Nu kon ze opgelucht ademhalen, ze had de informatie die nodig was en ze ging op weg naar “huis”….

Hoofdstuk 1

‘Kom op doorlopen, nog even volhouden!’ De gymleraar schreeuwde boven iedereen uit. ‘Nog 30 seconden.’ De coopertest net als altijd 2x in het schooljaar en zoals altijd kon ze het niet volhouden die 12 minuten rennen. Ze was net voorbij de finish (8 rondjes voor een 6) toen de leraar floot. Opgelucht haalde ze adem. Ze had het gehaald haar gebruikelijke 6. Uitgeput ging ze zitten in het gras, doodmoe van de inspanning. Woensdag: de ergste dag van de week omdat ze gym had en nu ook nog eens de coopertest. ‘Goedgedaan allemaal ……’ Ze luisterde niet mee want ze wist dat de leraar het standaard praatje ging houden net als altijd. ‘Hoe ging het bij jou?’ fluisterde haar beste vriendin Shelby in haar oor. ‘Bij mij echt slecht heb net een 6 gehaald zoals altijd.’                ‘Ik ook antwoordde ze.’ De twee vriendinnen hadden elkaar  “gevonden” door het sporten: ze waren de 2 slechtste sporters van de klas. Ze hadden geen uithoudingsvermogen en niet genoeg spieren. Jak, ze hadden er beide een hekel aan al dat gesport!!! ‘Jullie mogen gaan,’ zei de leraar ineens. En de 2 vriendinnen stonden snel op om zich om te kleden.

De rest van de schooldag verliep ongeveer normaal: bij wiskunde snapte ze er weer niks van en barstte bijna in tranen uit omdat Shelby het ineens niet uit kon leggen, (zoals altijd als ze gewoon eerder dan haar werk af wou hebben) en hadden toen zoals altijd even een stilzwijgende ruzie. Ze hadden nooit echte ruzie maar als het oneens waren praatten ze even niet tegen elkaar en was het vaak weer goed. Toen de laatste bel ging was ze blij: eindelijk de schooldag was weer voorbij! En ze had geluk haar moeder stond voor school en dus hoefde ze niet driekwartier in de snikhete bus naar huis. Ze stapte snel in en begroette haar moeder standaard: ‘heey, mam.’ ‘Hoi lieverd, hoe was……’ En toen ging alles fout, de wereld draaide om haar heen, onder was boven en boven was onder. En toen niks.

 ‘Nee!’ Shelby schreeuwde het uit. Nee dacht ze niet Lucy. Ze zag hoe een blauw busje uit het niets tevoorschijn kwam en het kleine rode autootje ramde (waarin haar beste vriendin was ingestapt 10 seconden eerder). En hoe het autootje 3x over de kop ging voordat hij tegen een lantaarnpaal raakte en tot stilstand kwam. 1-1-2 dacht ze 1-1-2.

Pijn, pijn, stemmen, pijn, zwart!!!