De Inkt

Hoofdstuk 7, niet helemaal mezellluf

Dr. Poetry:

Dr. Poetry had een lange dag gehad en was nu eindelijk klaar. Ze waren al 2 maanden bezig met de nieuwe papieren voor Blake en Lucy. Ze moesten een volledig nieuwe identiteit. Hij was niet zo stom geweest om ze een volledig nieuwe naam te geven. Hij snapte prima dat dat niet goed zou gaan. Daarom kreeg het tweetal allebei een nieuwe achternaam.

Eerst had hij gedacht dat het teveel op zou vallen dat Lucy haar eigen voornaam hield. Omdat de naam Lucy in Nederland niet vaak voorkwam. Maar hij was er toch bij gebleven hun eigen voornamen te houden. Ze liepen te veel risico als ze het niet deden omdat b.v. op school dat Blake per ongeluk Lucy tegen Lucy zei of anders om. Maar dat was niet het enige waar hij mee bezig was geweest. Hij moest ook onderhandelen..

Er waren veel mensen die ‘de inkt’ ook wouden hebben en het werd nu bijna problematisch. Hij was dus ook al 2 maand bezig om een plan te maken om de vijand uit te schakelen. Hij ging dat natuurlijk niet zelf doen, nee daar waren Lucy en Blake voor. Alleen had hij er van te voren niet op gerekend dat de 2 elkaar leuk gingen vinden. Maar voor alles was een oplossing.

Hij zou zorgen dat ze elkaar alleen maar geweldiger zouden vinden. Ze zouden niet durven weg te gaan als ze wisten dat één van de twee zou blijven leven en de ander dan dood ging. Hij had het namelijk zo bedacht dat als ze besloten samen bij hem weg te gaan dat Blake er aan ging zodat Lucy alleen achter bleef. Waarna ze er alles aan zouden doen om haar in leven te houden zodat zij verder moest leven met het verdriet maar toch voor hem moet blijven werken. Hij had dit bedacht omdat hij zeker wist dat Lucy en Blake niet eeuwig voor hem zouden willen blijven werken.

En wat hij nog meer niet van tevoren had bedacht bij zijn plan was dat Lucy en Blake bijna nooit meer sliepen. Het was namelijk zo dat ze door ´de inkt´ onmogelijke kracht kregen maar doordat ´de inkt´ altijd in hun bloed zat werden ze (bijna) nooit meer moe. Er was één moment in de week wanneer ze het zwakst waren namelijk op vrijdagavond omdat ze vrijdag middag alle 2 geen nieuwe dosis ‘inkt’ binnen kregen waardoor ze die avond wel moesten slapen.

Maar de rest van de week was het tweetal constant wakker en dus bezig. Dit was een verschrikkelijk nadeel voor hem. Hij wou niet dat ze hem ’s nachts zomaar gingen overvallen of vermoorden. Maar hij wilde ‘de inkt’ ook weer niet op zichzelf gaan gebruiken voordat hij zeker wist dat Lucy en Blake het minimaal 2 jaar volhielden. Hij wou namelijk ook niet dat hij 2 jaar supersnel, supersterk enz. was en dan ineens dood ging. Het voordeel met wachten was dat hij nog redelijk jong was (voor een arts) en 2 jaar zou niet veel uitmaken. Hij deed snel alle lampen in het lab uit (hij was altijd de laatste die wegging) en ging naar zijn gedeelte van het ondergrondse gebouw. Net als iedereen woonde hij zo’n beetje in dit gebouw. Maar nu moest hij rusten morgen moest hij er weer vroeg uit om Lucy en Blake school proof te maken en dan weer aan het werk in het ziekenhuis. (dat was zijn dekmantel). ‘Maar nu eerst slapen!’ zei hij tegen de lege kamer.

Lucy en Blake:

De wekker ging, en Lucy en Blake hadden hem al uitgedrukt voordat hij ook maar 2 keer af kon gaan. Natuurlijk waren ze al wakker, het was dinsdag en ze hadden nog steeds geen slaap nodig.

‘Goeie morgen Blake.’

‘Goeie morgen Lucy.’

‘Wat grappig eigenlijk Blake we hebben niet geslapen maar toch zeggen we goeie morgen.’

‘Dat is waar maar ja als je dat niet doet dan heb ik het gevoel dat het  niet klopt ofzo.’ ‘

Ja dan voelt het niet normaal,’ Blake keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw voordat hij antwoordde:

‘wij zijn ook niet normaal Luce dat weet jij ook wel.’

‘Ja dit is zo maar het is mijn manier om dat te zeggen.’

‘Oké, oké mevrouw van der Weit, oh nee wacht vanaf nu moet ik jou mevrouw van der Werf noemen.’

‘Ja dat klopt nou ja eigenlijk alleen op school, meneer de Wit.'

‘Dat klopt mevrouw van der Werf.’

‘Oké nou weet ik het wel weer Blake,’ zei ze terwijl ze snel naar hem toe ging om hem een knuffel te geven.

‘Je weet toch dat ik niet alles zo slecht meen als ik het zeg?’ fluisterde ze in zijn oor.

‘Natuurlijk weet ik dat Luce ik ken je al langer dan vandaag.’

‘Ja dat krijg je als je al 5 maand elkaar op de lip zit niet?’ giechelde ze.

‘Ja helaas wel,’ zei hij met een droevig gezicht.  

‘Wat, Blake, wat is er?’ Hij lachte even en gaf een kus op haar voorhoofd: ‘heb je nou nog steeds niet door wanneer ik lieg en wanneer niet? Natuurlijk vind ik het niet erg om hier 5 maand te zitten met jou!!!’

‘Rare,’ zei Lucy, ‘kom op dan gaan we ons “omkleden”.’

Lucy en Blake wouden zoveel mogelijk als normale tieners door het leven gaan in het onderzoekslab dus hadden ze zich nog niet ’s nachts klaar gemaakt voor de rondleiding door de school. Daarom moesten ze nu al om half 7 bij Dr. Poetry in onderzoeksruimte 2 zijn voor het veranderen van hun uiterlijk.

‘Hoe laat was die afspraak bij de school ook al weer??’

‘Om half 10 bij de school zijn.’

Lucy had het Blake al minstens 15 keer gevraagd maar bleef het maar opnieuw vragen. Het was niet zo dat ze het niet onthield  maar ze wou het gewoon 2000 % zeker weten. De weg door het lab kenden ze inmiddels uit hun hoofd, en met hun onmenselijke snelheid waren ze daarom letterlijk binnen 12 seconden in onderzoeksruimte 2.

‘Goede morgen mevrouw van der Werf en meneer de Wit.’

‘Goedemorgen.’

‘Morgen.’ Antwoordden ze.  

‘Mevrouw van der Werf en meneer de Wit ik dacht dat u naar school wou gaan en ik geloof dat het daar niet normaal is om met 100 km per uur door het gebouw te racen.’

‘Dat weten wij ook wel dokter maar we zijn nu nog thuis en hier is het toch wel redelijk normaal,’ Blake bleef altijd beleefd ook al was hij heel sacherijnig hij was altijd beleefd tegen Dr. Poetry.

‘Oh wacht eens even “officieel” bent u nu onze voogd, dus moeten we u nou pa noemen ofzo??’

‘Doe maar alleen als we op de school zijn doe maar niet als we hier zijn, hier heet ik Dr. Poetry. En trouwens Blake ik ben jou voogd en Lucy's soort van vader.'

‘Is goed voogd,’ zei Blake vrolijk.

‘Blake!’

‘Jahaaaa, sorry.’

‘Is al goed Blake, en trouwens Lucy wat ben je stil dat is nieuw!’

‘Zal wel door de zenuwen komen,’ zei ze zachtjes.

‘U en zenuwen mevrouw van der Werf??’

‘Ja die is inderdaad nieuw Luce.’ ‘Ik weet het maar helaas kan ik daar ook niks aan doen.’

Lucy keek een beetje verlegen naar de 2.

‘Nou zullen we dan maar?’

Dr. Poetry maakte een uitnodigend gebaar naar de deur die naar een andere ruimte leidde. Waar de machine stond die hen zou “veranderen”. Het was een machine die een stof op spoot waardoor je uiterlijk voor 14 uur veranderd werd. (Lucy wist niet precies hoe dat werkte dit was gewoon de simpele versie van Dr. Poetry)

‘U eerst mevrouw van der Werf.’ Lucy ging snel naar binnen een aan de andere kant van het glas stonden Blake en Poetry achter een schakelbord. Blake knipoogde even naar haar voor ze haar ogen dicht deed en ze de stof door haar lichaam voelde vloeien.