De Inkt

Hoofdstuk 4: geen vaag gedoe, gewoon verliefd!!

Blake:

Blake zag Lucy daar als verdoofd staan, ze heeft niet genoeg van de ‘inkt’ ingespoten was het eerste wat hij dacht. Hij wist net voor de knal op de grond neer te duwen en boog zich over haar heen zodat de rondspattende delen haar niet zouden raken. Ze was buitenwesten geraakt en had ondanks zijn beschermende houding een lange bloedende wond over haar rechter arm dwars door haar pak heen waar bloed vermengd met ‘de inkt’ uitstroomde. Hij moest haar hier weg halen en naar Dr. Poetry brengen. Snel pakte hij zijn mobiel en drukte op het noodoproep knopje voor Dr. Poetry. ‘Ja met Poetry?’ ‘Dokter, Lucy is gedeeltelijk geraakt en heeft te weinig van ‘de inkt’ in haar bloed waardoor ze verdoofd raakte. Welke ingang moet ik nemen?’ ‘Kom naar de achterkant van het ziekenhuis, Lucy is daar in goede handen, maar schiet op!’

De dokter probeerde altijd kalm te blijven maar Blake hoorde nu toch paniek in zijn stem. ‘Ik ben er in anderhalve minuut,’ zei Blake en stopte snel zijn mobiel in zijn ‘hydropak’s’ voorzakje, waarna hij Lucy optilde. Hij liep op een snel maar menselijk tempo naar de achterkant van het ziekenhuis, iedereen die hij tegenkwam onderweg keek hem raar aan: hij droeg “rare” kleding en droeg een bewusteloos meisje met ook al van die rare kleding. Vlak bij de geheime ingang achter het ziekenhuis stond al een ploeg van Dr. Poetry’s artsen klaar om Lucy op te vangen. Dr. Poetry kwam ook snel aangelopen en keek bezorgd naar Lucy: ‘Oh,’ zei hij toen hij de lange bloedende wond van Lucy zag. ‘Dat, nou dat moet wel weer goed komen door ‘de inkt’, maar we mogen niet veel langer wachten.’ Dr. Poetry en Blake liepen voorop door alle gangen naar de ziekenboeg waar ze Lucy snel naar binnen brachten. ‘Wacht hier Blake,’ zei Dr. Poetry. ‘Nee ik ga mee naar binnen, ik heb haar daar weggehaald ik ga haar nu niet achterlaten.’ ‘Nee Blake je kun hier echt niet mee naar binnen, deze methode is nog topgeheim, maar binnen een paar minuten zal ze wel weer wakker zijn en wat opgeknapt, dan mag je binnenkomen.’ Blake zuchtte zacht dit had hij niet gehoopt, maar als het dan toch moest.

Wachtten duurt altijd lang maar Blake vond dit echt irritant! Net had hij Lucy nog ‘gered’ (voor zover dat nodig was) en nu moest hij wachtten om haar te zien. Maar na een paar minuten kwam Dr. Poetry gelukkig al en zei dat hij naar binnen mocht. Langzaam (waarom langzaam dacht hij) liep hij naar binnen en daar zat ze al weer, rechtop in bed. Ze keek hem met een verbaasde blik aan en even wist Blake niet meer wat hij moest zeggen…

Lucy:

Lucy  werd wakker en knipperde een paar keer met haar ogen. Waar was ze ook al weer??

‘Oooh,’ zei ze zacht.

Het vliegtuig, de klap, ze wist gelijk weer wat er was gebeurd en wou al klaar gaan staan om door te vechten maar zag dat ze in het ondergrondse onderzoekscentrum was en slaakte nog een zucht. Ze voelde dat ze weer geïnjecteerd was met "de inkt" omdat ze zich een stuk sterker voelde. Ze zou het waarschijnlijk niet missen: dat ze niet sterk en snel was. Toen gingen de metalen deuren van de afgesloten ziekenboeg open. Er kwam een jongen binnen die ze nog nooit eerder gezien had maar toch zo vertrouwd was. Hij had kort, piekerig, donkerblond haar, hij was lang en absoluut de knapste jongen die ze ooit had gezien. Hij was eigenlijk de jongen op wie ieder meisje verliefd zou worden.

‘Hoi,’ zei hij met een licht Amerikaans accent.

‘Hoi,’ antwoordde ze zacht terwijl het haar verbaasde dat ze nog kon praten, na zo’n verschijning.

‘Eeh… ik ben Blake.’

‘Lucy,’ wat een stom antwoord dacht ze, kon ze niet eens voor één keer een normale eerste indruk voor een jongen geven. Ze maakte zichzelf echt volkomen belachelijk.

‘Sorry, maar ken ik jou ergens van?’  (hé jakkes wat een afgezaagde zin!)

‘Ik denk het niet want ik ben hier een soort van nieuw.

‘Maar, hoe, wat pff..’

‘Ja? Wat wou je weten?’ vroeg Blake.

‘Nou het klinkt een beetje gek maar waarom ben je hier? Niet dat ik het erg vind ofzo, juist niet.’ Het was er uitgeweest voordat ze het doorhad, dit was echt gênant!! Ook al was hij de knapste jongen ooit dit was wel een dramatische ontmoeting.

‘Maakt niks hoor, en ik snap je vraag. Ik heb je weggeduwd voordat de helikopter ontplofte, daarom ben ik hier, om te zien hoe het met je gaat.’

‘Oh, dank je.’

‘Het is mijn werk,’ zei hij met een knipoog die zo ongelofelijk mooi was dat ze bijna ging huilen. (huilen ja)

‘M-maar waarom werk jij voor Dr. Poetry?’

‘Nou net als jou,ik zal het wat duidelijker uitleggen. Ik heb net als jou van ‘de inkt’ in mijn lichaam maar dan anders. Ik ben zeg maar zijn nieuwe “proefkonijn”. Ik krijg niet net als jou in één keer heel veel binnen. Ik krijg maar 1 keer in de 3 dagen de dosis die jij iedere dag 2 keer krijgt.’

‘Dus eigenlijk proberen ze bij jou een langzaam proces met ‘de inkt’ om te kijken of dat ook werkt omdat ze het bij mij heel snel hebben gedaan?’

‘Yep, dat klopt.’  

‘Vaag..’

‘Ja eigenlijk wel maar ik vind het niet erg ‘de inkt’ is geen pijnlijk project, eerder prettig.’ Blake vond het duidelijk net als haar niet erg om ‘de inkt’ in zich te hebben. Het voelde zoals hij zei wel prettig. En toen voegde hij er nog zachtjes aan toe: ‘Ik weet alleen nog niet of ik voor Dr. Poetry wil blijven werken….’