De Inkt

Hoofdstuk 5

Shelby:

Terug op school praatte iedereen nergens anders meer over dan over Lucy en hoe ze weg was gerend.

‘Ja hé het hek was wel 5 meter hoog dat is toch onmogelijk..??’

En ga zo maar door. Het enige waar zij aan dacht was of Lucy wel veilig was weggekomen. Het rare was dat alle leraren gewoon met alles doorgingen alsof er niks gebeurd was. Raar vond Shelby. Ze leken het gewoon te negeren. Shelby daarentegen werd vaak door klasgenoten aangesproken of zij er misschien meer van wist. En als ze dan antwoordde dat ze van niets wist gingen ze teleurgesteld weg, om daarna gelijk te gaan roddelen of Shelby en Lucy wel echt vriendinnen waren. Het enige waar  Shelby echt aan dacht was: dat was het moment, ze wou het vertellen, maar kreeg er niet de kans voor…

Lucy:

‘Kom op Luce, beter verdedigen!’

‘Blaake! Kom op je weet dat ik nog maar een halve dosis van ‘de inkt’ binnen heb gekregen.’

‘Ja, maar ook met een halve dosis zou je mij makkelijk moeten kunnen verslaan!’

‘Echt niet!’

‘Echt wel!’

Lucy en Blake waren aan het trainen. Sinds die eerste dag dat ze elkaar voor het eerst gezien hadden trainden ze iedere dag samen en waren ook daarna onafscheidelijk. En in die 3 maanden waren ze er achter gekomen dat Lucy toch nog minstens een jaar van ‘de inkt’ moest spuiten voordat ze op volle  krachten zou zijn. En Blake bij wie het al vertraagt werd gedaan nog minstens 3 jaar (tot hooguit 6 jaar) moest spuiten.

Blijkbaar dachten ze het zelfde want ze keken elkaar met een droevige blik aan. Dit onderwerp was al vaak besproken door de 2. Ze woonden samen in een ondergrondse huis in het onderzoeklab sinds haar ouders te horen hadden gekregen dat ze waren omgekomen bij de ontplofte helikopter. ‘Triest, ik vind dit echt triest weet je. Ik hoor nu dood in een doodskist onder de grond te liggen. Dat is in ieder geval wat mijn ouders denken. Echt belabberd en triest!’

Lucy keek Blake met haar gebruikelijke “ik weet het even niet meer gezicht” waarna de “sorry dat ik je hier mee lastig val” kwam.

‘Luce je weet dat ik dit totaal niet erg vind om met je te delen, je bent niet de enige die 3 maand geleden is begraven.’

‘Ik weet het Blake maar ik zit er gewoon over in.’

‘Ja, volgens mij zijn wij de enigen die het uitmaakt dat we voor de wereld dood zijn.’

Blake keek haar even met zijn doordringende ogen aan voordat hij verder ging: ‘weet je wat ik me nog meer af vraag? Of wij naast elkaar zijn begraven.’

‘Heb ik ook wel eens gedacht maar nu jij het zo zegt klinkt het nog raarder dan dat ik het denk.’

‘Nou ja we zullen het voorlopig in ieder geval niet weten. Maarruh macaroni of lasagne?’

Blake probeerde weer terug te gaan naar de “normale” onderwerpen en Lucy was het daar volkomen mee eens.

‘Lasagne natuurlijk en jij kookt.’

‘Wat waarom ik?’ (Blake had een hekel aan koken)

‘Omdat ik al 4 dagen achter elkaar heb gekookt.’

‘Oké ik weet het goed gemaakt,’ zei Blake, ‘de verliezer kookt de rest van de week.’

‘Is goed, antwoordde Lucy, ‘en we  beginnen nu.’ Waarna ze Blake snel onderuit haalde en haar oefen zwaard 2 centimeter voor ze nek hield.

‘Jij kookt dus.’

Shelby:

Shelby zat net als iedere dag de afgelopen 3 maanden weer op haar kamer. Zodra ze uit school kwam ging ze naar haar kamer bleef daar tot het avondeten ging dan even naar onder om te eten en ging dan weer naar haar kamer. Sinds de dag dat ze gehoord had dat Lucy was omgekomen was dit haar vaste ritueel. Ze deed er alles aan om gewoon door te gaan met leven. Dat betekende voor haar zwoegen om wat van Duits te snappen nu haar beste vriendin haar niet meer kon helpen, en ook proberen nog wat van de rest van het huiswerk te snappen. Ze kon het niet geloven, nog steeds niet na 3 maanden was het nog steeds niet te bevatten voor haar. Haar leven was zo veranderd dat ze een heleboel andere dingen had verwaarloosd; haar andere vrienden, haar familie, eigenlijk iedereen die ze maar kende. Maar vanaf nu zou ze weer haar best doen haar leven op te pakken en door te gaan!