De Inkt

hoofdstuk 12

Dr. Poetry

‘Wat een onmogelijke beslissing is dit Katy!!’

Hij stond naar Katy te schreeuwen en zij stond daar maar en liet alles over zich heen komen.

‘Onmogelijk zeg ik je!!!!!’

‘Ik snap dat het moeilijk is dokter maar u moet nu beslissen. Deze beslissing gaat alles veranderen.’

‘Maar hoe Katy, ik kan hen niet verraden zelfs niet na vannacht. Maar aan de andere kant dit gevecht winnen we nooit!’

‘Dokter, ik kan u één ding zeggen: kies het beste wat u kunt kiezen. Maar ik zeg u één ding als u kiest voor hem zult u mij moeten vermoorden. Ik ga niet werken onder hem.’

Hij staarde even verbaast naar Katy. Was dit echt haar keus??

‘Katy is dit echt wat je wilt??’

‘Ik zou hier niet over liegen dokter.’

‘Dan is dat jou eigen keus.’ Katy knikte naar hem: ze had haar besluit gemaakt.

‘Zo zonde Katy, zo zonde,’ zei hij terwijl hij zijn “deletepistool” pakte en schoot.

Hij zag dat Katy even verwoed knipperde en toen was ze weg. Weg als in van de aardbodem verdwenen. Niemand wist wat er gebeurde als je werd geraakt door het “deletepistool”. Het enige wat ze er van wisten was dat de persoon die geraakt werd verdween en dat het pistool wel een erg simpele naam had voor zo’n gecompliceerd wapen.

Lucy:

‘Kom je Blake? We willen niet te laat komen op onze eerste schooldag.’

‘Ik kom al hoor. Geduld. Het zal wel in de familie zitten dat je dat niet hebt.’

‘Dat weet ik wel zeker, mijn moeder was ook niet zo geduldig..’

‘Luce niet verdrietig gaan doen nu. Je had zo’n zin in vandaag.’

Ze snikte nog één keer en keek toen weer vrolijk.

‘En bovendien het is jouw verjaardag en morgen is het mijn beurt, dus we moeten wel vrolijk zijn.’

‘Ja natuurlijk, trouwens wat wil je hebben  voor morgen?’

‘Ik vind alles best hoor Blake, maar het is nu jouw beurt ik wil nog een cadeautje voor je halen maar ik weet niet zo goed wat.’

‘Lucy je hebt me vandaag al meerdere cadeautje gegeven.  Ik hoef echt niets.’

‘Dan verzin ik zelf wel wat hoor!’

Zei ze waarbij ze een beetje serieus en een beetje vrolijk keek terwijl ze met een vinger zwaaide. Blake gaf haar een knuffel en ze gingen op weg naar de  machine die hun uiterlijk zou veranderen voordat ze naar school gingen. En toen ze de straat op fietsten leken ze weer op 2 typisch Nederlandse tieners.

Dr. Poetry:

Hij liep heen en weer door één van zijn studeerkamers. Hij zat te twijfelen of hij er goed aan had gedaan om Katy te laten verdwijnen. Lucy & Blake waren naar school en hij bleef maar heen en weer lopen. Hij dacht dat het wel de verstandigste keuze was maar twijfelde toch omdat Katy één van zijn beste assistentes was voor dat Lucy en Blake waren gekomen.

‘En dat is het hem nou juist.’

Er praatte iemand tegen hem!! Verschrikt draaide hij zich om naar zijn computerscherm en toen zag hij het: het plaatje dat verscheen als “hij” (of een zij) tegen je praatte. Natuurlijk liet hij zijn echte gezicht niet zien. En persoonlijk had hij hem of haar nog maar 2 keer gezien, wat inhield op de vergaderingen onder een masker.

‘Wat kan ik voor u doen?’

Hij was doodsbenauwd voor de persoon die hij niet zag. ‘Ik zij je net, dat was precies het probleem. Namelijk dat Katy één van je beste assistentes was voor Lucy en Blake zijn gekomen.’

‘Hoe kunt u dat weten?’

‘Ik weet precies wat jij denkt Poetry en ik kan echt geen gedachten lezen. Maar je hebt er goed aan gedaan om Katy “weg” te schieten. Ze was niet van plan jou en mij nog veel langer te helpen.’

‘Als  ik dat mag vragen, waaraan kon u dat zien?’

‘Dat mag je niet vragen. Omdat ik je geen antwoord wil geven.’

‘Oh, maar weet u wat er gebeurt als je word geraakt door zo’n deletepistool?’ Dr. Poetry wou dat al weten sinds hij zo’n pistool gekregen had.

‘Opnieuw informatie die ik niet ga vertellen Poetry. Je moet blij zijn dat ik je er een paar heb gegeven.’

‘Natuurlijk ben ik daar blij mee. Ik wil gewoon meer informatie.’

‘Pas op je woorden Poetry, je wilt toch niet dat ik je laat komen halen?!’

‘Natuurlijk wil ik dat niet meneer of mevrouw, U.’

Een warme lach kwam uit de computer, en natuurlijk was die vervormd. ‘Ja dat is de vraag hé? Je weet niet wie of wat ik ben.’

Opnieuw schalde er een schaterlach uit de computer.

‘Ja dat is de grote vraag…’ fluisterde Poetry. En toen ineens was het beeldscherm weer zwart.

‘Raar,’ mompelde hij, ‘raar.’

Katy:

Langzaam opende ze haar ogen en keek om zich heen. Ze moest een paar keer knipperen voordat ze alles weer scherp zag. Waar was ze? Deze plek kende ze niet. Ze lag op een laag bed in een kleine vierkante kamer. Het leek wel een gevangeniscel: zwarte muren, een wc, kraan en een bed. Ze zag geen deur. Hoe kon ze hier dan komen zonder deur? Ze stond op en liep een paar keer heen en weer in haar kleine cel. De muren leken te draaien en ze ging weer zitten omdat ze dacht dat ze duizelig was. Maar toen ze zat bewogen de muren nog steeds. Alles wat ze dacht leek raar te vervormen: hoe kon je nou denken dat je duizelig was??!! Dat wist je normaal gesproken toch?  De muren stopten met draaien en alles nam weer een normale vorm aan.  

Opeens verscheen er een deur in één van de muren en hij ging open. Iemand in een donkerblauw pak liep de kamer binnen. Hij of zij had een helm op dus ze zag niet of het een hij of zij was.

‘Waar ben ik?’

De persoon gaf geen antwoord maar zette het dienblad dat hij/zij vast had op haar bed en vertrok weer. De deur viel in het slot en voordat ze ook maar iets kon doen begonnen de muren weer te draaien en raakte ze haar oriëntatie weer kwijt.

‘Dan maar wat eten.’ Ze keek naar het dienblad en pakte er een appel af.

‘Dan maar eten..’