Love me

Time is running out

Για τον επόμενο 1,5 χρόνο δεν σε είδα σχεδόν καθόλου, με εξαίρεση κανά δυο φορές που σε έφερε η Έβελυν μαζί της όταν είχαμε βγει. Ωστόσο μέσα σε αυτό το διάστημα εγώ είχα χωρίσει. Όσες φορές βγήκαμε πάλι δε μιλούσες πολύ. Ντρεπόσουν. Λίγες ήταν οι φορές που συμμετείχες στη συζήτηση.

Ένιωθα άσχημα που δεν συμμετείχες στη συζήτηση. Ήθελα να νιώθεις μέλος της παρέας, αφού ακούγαμε συνέχεια για σένα, παρόλο που δεν ήσουν από τα βασικά άτομα. Εμείς λέγαμε όλο τα δικά μας, τα νέα μας και τα θέματα τη σχολής. Εσύ πώς να συμμετάσχεις στη συζήτηση. Ούτε νέα είχες να μας πεις, αφού σε βλέπαμε μία φορά στο τόσο, ούτε στη σχολή μας ήσουν ώστε να μπορέσεις να πεις κάτι. Απλά καθόσουν και μας άκουγες να συζητάμε. Μάλιστα μία φορά που είχες έρθει η Έβελυν ήταν σε σύγκρουση με μία κοπέλα για κάτι διακοπές που προσπαθούσαμε να κανονίσουμε και δεν είπες ούτε λέξη.

Πριν λίγο καιρό μας είχε πει η Έβελυν ότι είχες βρει κοπέλα. Έτσι βρήκα αυτό ως αφορμή και σου έπιασα κουβέντα. Και μετά αναλόγως με το τι θα απαντούσες συνέχιζα τη συζήτηση. Μόλις εξαντλήσαμε αυτό το θέμα πιάσαμε το θέμα της σχολής σου. Ευτυχώς όταν δεν είχαμε τι άλλο να πούμε για τη σχολή μπήκε στη συζήτηση και ο Σπύρος οπότε συνεχίστηκε η κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεμείνει από ιδέες και μετά θα έπεφτε πάλι η γνωστή σιωπή. Αλλά δεν το ήθελα αυτό.

Αυτός ο τρόπος προσέγγισης συνεχίστηκε όσες φορές συναντηθήκαμε μετέπειτα. Έπιανα ένα θέμα και σου έκανα ερωτήσεις και εσύ απαντούσες. Κάτι σα να σου έπαιρνα συνέντευξη. Τουλάχιστον υπήρχε διάλογος. Πολλές φορές μπορεί να συζητάγαμε πάλι για τα ίδια πράγματα αλλά δεν πειράζει. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που το είχαμε συζητήσει οπότε όλο και κάτι καινούριο θα είχες να πεις.