Multi: Gece
Duş aldıktan sonra sıcacık yatağıma yatıp kendimi derin bir uykuya bırakmıştım.
İki hafta geçmişti ve ben sevgili babamı Havalimanın önüne park ettiğim arabamda bekliyordum.
Yaklaşık 10 dakika sonra babam Havalimanının kapısında görünmüştü. Arabadan inip yanına yürüdüm ve karşısında öylece bekledim.
"Kızım" diyip sarılmıştı. Sarılsam'mı diye düşünürken, özlediğim için sarılmıştım. O benim babamdı sonuçta özlemem normaldi ama yaptıkları onca şeyden sonra, normalmiydi o nu özlemem. Gözümden bir damla yaş aktığında babam görmeden hemen sildim. Onun karşısında ağlayamazdım, kendimi zayıf göstermemem gerekiyodu. Ben güçlü bir kızdım.
Sarılma faslımız bittiğinde arabaya binip benim evime sürmüştüm.
Gitmeden önce 2-3 şey hazırlamıştım. Eli boş karşılamak olmazdı sonuçta.
Eve girdiğimizde babam yorgun olduğu için duş almak istemişti, o'na banyoyu gösterip masayı hazırlamaya inmiştim.
Masa hazır olduğunda babam da aşağı inmişti. Yemeğimizi yedikten sonra Salon'a geçip oturmuştuk.
Babam laptop'ını kucağına almış karıştırıyordu. Kırk yılın başı kızın'ı görmeye gelmişti onda da laptop'ını elinden düşürmüyordu. Neden? Çünkü kızı Gece işlerinden ve şirketinden önemli değildi.
Uzun bir sessizlikten sonra konuşan ben olmuştum.
"Babannem nasıl?" açıkcası tek merak ettiğim kişi oydu Türkiye'den, ha birde birazcıkta Ece yi merak ediyordum. Nasıl olsa kardeşimdi.
"Annem iyi çok şükür, o da seni çok özledi. Ece'de çok iyi okula gidip geliyo, Sinem Annende çok iyi sana selamı var."
" O kadının nasıl olduğunu sormadım zaten. Ayrıca o benim Annem değil, öyle demekten vazgeç." dedim huysuz bir şekilde.
O kadın çok sinsi idi. O na asla Anne demeyecektim. O kadın benim ailemden uzak kalma sebep lerimden biriydi.
Sinem karısı benim Annemin Liseden arkadaşıydı. O zamanlar çok iyi anlaşıyolarmış. Lise bittikten sonra Annem Babamla tanışmış birbirlerini sevmişler ve evlenmişler. Sinem de o sıralar Babama yanıkmış. Annemi Babamdan çok kıskanmış ve gözü dünmüş adeta. Annem buna arkadaşı olduğu için hastalığını söylemiş Lisedeyken. Bu Sinem sonra uzun zaman ortadan kaybolmuş. Annem, babam, Ece ve ben çok mutlu bir aileydik, herşey çok güzeldi. Ta ki Annemi fenalaştığı için hastahaneye kaldırana dek.
~FLASHBACK~
Ben odamda oyuncaklarımla oynarken Hizmetçinin çığlık atmasıyla Oturma odasına koşmuştum. Annem yerde yatıyordu, o an dünyam başıma yıkılmıştı. Anneme bir şey oldu sanmıştım ve öyle de olmuştu. Hizmetçi Ambulansı ararken ben gözlerim yaşlı Annemin yanına diz çökmüş ağlıyordum. Dürtsemde uyanmıyordu. Ambulans geldiğinde Annemi alıp götürdüler, daha küçük olduğum için beni yanlarına almamışlardı. Kapıda Annemin sedye ile Ambulansa götürüldüğünü yaşlı gözlerle izliyordum. Görüş alanım gittikçe bulanıklaşıyordu. Ambulans hızlı bi şekilde görüş alanım dan çıkmıştı. Ben sadece "Anne!" diye bağırıyordum. Ece uyuduğu için daha yeni uyanmış olacak ki evin içinde "Anne?" diye bağırıyordu. Yanıma geldiğinde "Gece Annemi gördünmü birlikte boyama yapacaktık?" demişti. O an hıçkırıklara boğulmuştum. Annemizi götürmüştüler. Ben ağlarken o "Neden ağlıyorsun?" diye soruyordu. Konuşamıyordum, sesim kısılmıştı adeta. Anneme, bu dünyada en sevdiğim kişye birşey olsaydı ben dayanamazdım.
