Aslında Varken Yokmuş

Göz göze

Uzun uğraşlarım sonucunda , sonunda normal insan kılığına bürünebilmeyi başarmıştım. Telefonun zil sesini duydum ve bekledigim isim ekranda gorununce kalbimin tekledigine yemin edebilirim. Actım ve kapıda oldugunu söyleyince alelacele deri montumu alıp kapıya indim .
Arabadan çıkmış, kaputa yaslanmış telefonuna bakıyordu. Bi süre ses vermeden onu izledim .. öylece durmak bile bir adama bu kadar nasıl yakısıyordu.. izlendigini farketti ki kafasini kaldirdi guzel bi tebessumle baktı , o ilk an gözgöze geldigimiz ilk an..
"Sanki yillardir denizin derinlerinde nefessiz bekliyormusumda bi anda su yüzeyine cikmisim gibi hissettim . Derin bir nefese oylesine muhtac , ozlem doluydu ki yuregim. "
Ufak bir tebessum ettim , ve yanina gittim . Hem utaniyor , hemde sanki yillardir taniyordum onu. Oyle tuhaf oyle garip duygular vardi icimde , elimi uzattim ve "merhaba" dedim . Gozlerime daha derin baktigini hissettim o an . "Merhaba" diyip arabanin kapisini acti. Halbuki bilmiyorduki o benim kalbimin kapilarini acmisti. Kahvalti yaptin mi diye sordu arabaya bindigimizde , yapmadigimi soyleyince seni cok guzel bir yere goturucem dedi ve sustuk . Araba yolculugumuz cok sessiz gecti.
Ben yola dalmış dusunceler icerisindeyken bir anda durdu araba. "Geldik" dedi. Kapidaki valeye anahtari birakip iceriye girdik yemyesil kocaman bir cayirin uzerine bir suru tahta masa atilmis yer yer , cardaklarin oldugu sakin huzurlu bir restorantti. Restoranin tam ortasinda bir cocuk parki vardi. Kimi cardakta insanlar cocuklarinin dogum gunlerini kutluyor, kimi aileler toplanmis guzel bir kahvaltiya gelmisti. Baya sicak ve aile mekaniydi . Kapida adini sonradan ogrendigim sevki abi karsiladi bizi.
- oo hosgeldin yukselcigim . Dedi ve yan gozle bana bakmayidas ihmal etmedi .
- hosbulduk abi dedikten sonra yer varmi diye sordu .
- sana her zaman ayarlariz kardesim dedi sevki abi .
Anladigim kadariyla o buranin surekli musterisiydi . Haliyle ilk bulusmada bilmedigi yere getirmek istemedi sanirim beni.
Sevki abi bir masa ayarladiktan sonra serpme kahvalti soyledik. Kahvaltidan once gelen caylarimizla birlikte sonunda konusmaya basladik.
Yavas yavas aciliyorduk. Kahvaltinin sonuna dogru iyice acilmistim . İlk basta konusmayan ben suan onun annesinin kizlik soyadini soruyodum. Şen kahkalar esliginde devam ederken konusmamiz. Telefonu caldi ve bakmak zorunda oldugunu soyleyip masadan kalkti. Bende arkasindan usul usul izledim yarimi..
"O ve ben .. sanki puzzle in kaybolmus parcalari gibiydik. Evet o parcalar yokkende resim belliydi ama eksikti. Simdi tamamlanmis gibi hissediyordum. "
O telefonda konusurken uzaktan onu izledim sadece . Hararetli bi konusma icindeydi . Kimi zaman kaslari catiliyor kimi zaman , ayriliyordu. Duyduklari karsisinda bi sinirleniyor bi sasiriyor olmasi onemli bir sorun oldugu dusuncesini getirdi aklima . Umarim yoktur diye gecirirken icimden telefonu kapatip yanima geldi. Ne oldu diye sordum hemen tabi ben merakli melahat kalirmiyim ardinda . Birsey olmadigini ve suan ki huzurunu hic bozmak istemedigini soyledi. O an ki mutlulugumu tarifi imkansizdi. Kahvaltimiz bittikten sonra hesabi isteyip kalktik. İse gecmesi gerektigini soyleyip beni eve birakmak uzere bizim evin guzergahina girdik. Bu sefer yolculugumuz cok eglenceli gecti. Eglenceli sarkilar dinlerken bi anda bi sarki caldi radyoda.. Birsen Tezer -Hosgeldin
Radyoya uzandi ve sesini acıp , hafifce bana dondu ve benden sana gelsin dedi bu sarki.. Daha sonralarda bu sarkinin anlamini daha iyi anladim. Maalesef ki varacagimiz yere ulasmistik. Tam sag elim arabanin kapi koluna gitmisti ki , bir anda bir kol beni tuttu ve kulagima usulca fisildadi "sarkiyi unutma " . Daha sonra yanagima usulca bir buse kondurdu, ben donup kalmistim heralde farketti ki donup kaldigimi , arabadan cikip kapimi actigi o an kendime geldim . Bu sefer ben bi adim atmaliydim . Bende onu sag yanagindan optm ve tam giderken , "iyikilerim olmalisin" diye fisildadim .
Apartmana dogru yururken duyup duymadigindan emin degildim . Ama apartman kapisini acarken goz ucuyla bakip hala biraktigim yerde oldugunu gorunce duydugunu anladim. Baktigimi farkedince kendini toparladi ve bana el sallayip arabasina bindiginde bende karsilik verdim . Arabasinin arkasindan bakip sokaga donmesini bekleyince kendimi apartmana atip derin bir ohhh  cektim . Ve dusunmelere dalmadan eve ciktim. İceri girdigimde hersey daha guzel geliyordu gozume . Taki tezgahin uzerindeki bulasiklari gorene kadar . O an anladim ki mutlulugumda kisa suruyormus benim .hemen islere giristim ve yaklasik bir saat sonra kahvemi , kitabimi elime alip dag manzarali balkonuma oturdum ve kitap ile kahvenin mukemmel uyumuyla birlikte yorgunlugumu attim.. lakin fazla atmisim sanirim cunku uyuyakalmisim uyandigimda ne kahve kalmisti ne kitap (!) .