İDOL KAMPI

10. BÖLÜM/NE!?

''seni''

''E-Efendim?''

''şey... yani-'' Bir anda çalmaya başlayan telefon ikisinin de dikkatini dağıtmıştı. Younghe telefonu açması gerektiğini hatırlayınca hızlıca ekrandaki yeşil tuşu kaydırdı ve telefonu açtı. Karşı taraftan tanımadığı ses hoparlöre almasını söylediğinde telefonu kulağından uzaklaştırıp hoparlörü açtı. Bu sefer o yabancı ses değil daha tanıdık bir ses konuştu,

''merhaba Daehyun''

''merhaba hyung'' dedikten sonra kısa bir süre karşısındaki kıza baktı, onun da kendine baktığını görünce hemen bakışlarını telefona indirdi. Karşı taraf bir şey söylemeyince sorma gereği duydu,

''Bir sorun mu var? Ya da metrelerce yüksekte bize görev mi verecekler?'' Telefonun diğer ucundan derin bir nefes sesi geldi.

''aslında ben eve döneceğimizi söylemek için aradım'' Bu cümle Younghe'yi oldukça sevindirmişti.

''Yani sonunda iniyoruz öyle mi?'' Heyecanlı konuşmasına karşılık telefonun diğer ucundan kıkırdamalar gelmişti. Onun bu sevincini bozacak olmak cidden kötüydü.

''Evet iniyorsunuz ama biraz beklemeniz gerekiyor'' sesinden bir şeyler sakladığı belliydi,

''Himchan neyi beklememiz gerekiyor?''

''Younghe söyleyeceğim ama söyledikten sonra sakın panik yapma''

''asıl söylemezsen panik yapacağım''

Genç idol derin bir nefes alıp konuşmaya başladı

''Elektrikler kesildi ve... ve bir türlü jeneratörü devreye sokamıyorlar.''

''NE?!''

''dönem dolaptaki ikili aynı anda tepki vermişti ama Younghe resmen bağırmıştı ve bu bağırış Himchan'ın istemsiz bir şekilde telefonu kendinden uzaklaştırmasına sebep olmuştu.

''Farkında mısın bilmiyorum ama hava kararmak üzere ve metrelerce yukarda hava fazlasıyla soğuk...'' Cümlesini tamamlayamadan titreyen elinden telefon düştü ve elleriyle başının iki tarafından tutup başını dizlerine koydu. Nefes alışının düzensizliğinden ağladığı belli oluyordu, fısıldıyordu.

''Aşağıya inmek istiyorum... Dayanamıyorum lütfen'' Karşısındakini ve açık telefonu umursamadan hıçkırıklarla ağlıyordu.

Telefondan ağlama sesini duyan üyeler korkuyla sesleniyor ne olduğunu anlamaya çalışıyordu ama kimse cevap vermiyordu ve cevabın gelmemesi endişe kat sayılarını arttırıyordu.

Daehyun'da çoktan unutmuştu açık telefonu. Bulundukları kabinin dengesini bozmayacak bir yavaşlıkta yerinden kalkıp Ypunghe'nin yanına oturdu.

Genç kız titriyordu, birkaç dakika önce söylediği gibi hava neredeyse kararmış ve karardıkça da soğumuştu. Belki üşüyordu belki de korktuğu için titriyordu. İkisi de olma ihtimali de vardı tabi. Daehyun üzerindeki kot ceketi çıkardı önce ve yavaşça kızın omuzlarına örttü sonrada dizlerine yasladığı başına yaklaşıp konuştu.

''Korkma, sakin ol lütfen...'' Sesi o kadar sakindi ki sanki bir çocuğu sakinleştirmeye çalışıyordu ama cümlesi yarıda kalmıştı çünkü yerdeki telefondan cılız bir ses geliyordu

''Younghe! İyimizin?'' uzanıp yerdeki telefonu aldı ve tek bir cümle söyledi

''Bir an önce aşağıya inmemiz gerekiyor'' bu cümleden sonra bir şey konuşmamışlardı Daehyun'da telefonu kapatıp bir kenara bırakmıştı.