Better Luck This Time

7.

Vandaag is de dag. Nee, niet de 'date' dag. De dag van Mark's overlijden. Het is een dag als elk ander, maar vandaag doet alles iets meer pijn. Alles wat je elk jaar weer oppropt komt eruit. Weg 50% water in mijn lichaam. Weg alle emoties. Weg Mark.

Ik heb Daniël nooit verteld over Mark. Daniël zorgt ervoor dat ik aan positieve dingen denk. Zo'n vriend heb ik lang moeten missen in mijn leven. Soms ben ik zo dankbaar voor hoe dingen zijn gelopen, maar soms is het juist het tegenovergestelde. Op zo'n dag als vandaag moet ik het Daniël wel vertellen. Hij zal aan me zien dat ik niet lekker in mijn vel zit.

'Hey Daan.' Zeg ik 's morgens. 'Hey, wat is er?' 'Ehm, ik had lang geleden een vriend. Zijn naam was Mark. Hij was mijn enige vriend. Tot hij op een dag stopte met ademen. Het gebeurde plotseling, ik had geen afscheid kunnen nemen. En vandaag is hij 4 jaar overleden.' Daniël wist niet goed wat hij moest zeggen. Dus gaf hij me maar een knuffel.

De lessen verliepen traag en moeizaam. Niemand anders op deze school kende hem. Hij kwam namelijk van een andere school, een school waar ik graag op gezeten had. Van mijn ouders mocht ik ook naar die school, maar toen Mark overleed wilde ik er ook niet meer naar toe. Alles zou me aan hem herinneren, en het is niet dat ik hem niet wil herinneren. Nee het is meer dat ik hem niet elke dag wil missen, maar gewoon het leuke van de dag in te zien. Niet dat dat zo goed lukte op deze school. 

Ik had de hele dag bijna geen woord tegen Daniël gezegd. Ik had gewoon geen zin om te praten met iemand. Dus reed ik alleen weer terug naar huis, waar mijn ouders en ik naar de begraafplaats van Mark zouden gaan. Mijn ouders waren er ook kapot van toen hij stierf. Hij was als hun derde kind, zo vaak kwam hij langs.

Het is herfst. De begraafplaats ligt helemaal vol met oranje-bruine bladeren. De wind ruist zachtjes door de bomen waardoor er steeds meer bladeren vallen. We lopen langzaam door de bladerregen naar Mark's graf. Ik wist dat zijn ouders er niet zouden zijn. Zijn ouders proberen de pijn te verminderen door hem te vergeten. Al zijn foto's zijn verstopt op zolder, zijn kamer is compleet ontruimd en zijn kleren zijn aan een tweede hands stichting gegeven. Mark's graf staat bijna helemaal aan het einde van de begraafplaats, en daar staan we nu. We hadden een bos bloemen meegenomen die we op zijn lange grijze steen leggen. En nu zijn we stil. Altijd 1 minuut stilte. Voor ons is dat niet zo moeilijk, omdat wij op dagen als dit al weinig praten tegen elkaar. Roy gaat nooit mee, hij durft zijn zachte kant aan niemand te laten zien, niet eens zijn eigen familie. Dat betekent niet dat hij er niet voor ons is,  want zodra ik thuis komt slaat hij zijn armen om me heen en troost hij me.