Bir Hukukçunun Doğuşu

Başlıyordu artık bir şeyler ...

Teneffüs zili çaldığında bi süre kendime gelemedim . Ne yapsam ne etsem bilmiyordum ama içimde bir şeyeler kıpırdamaya başladı . Yeni kararlar almak istiyordum fakat ne yapabileceğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu . Çıkış zili çalana kadar hem derslerde hem de teneffüslerde hep düşünerek geçirdim vakti . Kesindi artık . Bir şeyler yapmalıydım . Ve en sonunda istediğim oldu ve çıkış zili çaldı ..

Eve geldim ve anahtarla kapıyı açtım girdiğimde kimse yoktu . Birkaç kez "anne" diye seslendim hiç bi ses gelmedi . Bu beni biraz mutlu etti ve odama geçtim . Çantamı hiç umursamadan fırlattım ve doğru yatağa attım kendimi . Mutluydum ama nedenini tam olarak açıklayamıyordum . Bu şekilde biraz uyuya kalmışım .

Uyandığımda saat 19:00 civarıydı . Bir süre bilgisayar başına geçtim ve bazı Youtube kanallarından tavsiye videoları izlemiştim . Herkes önce hedef belirleyin diyordu ve benim hedefim çoktan belliydi . Orta okuldan gelen bir şey . Ben o zamanlardan beri hukukçu olmak istiyordum . Nedenini açıklayayım size . Haberlerde , gazetelerde hatta sokaklarda bile gezen benim şerefsiz diye adlandırdığım kişilere dur diyebilecek savcı , hakim yok denecek kadar az . Giydiği cübbenin getirdiği sorumlulukları alamamış "sadece bir cübbe" edasıyla giymiş sözde hukukçular benim asabımı çok bozuyor . Biliyorum bir kişiyle olacak bir şey değil ama ben bu ülkedeki yanlış giden bir şeyleri düzeltmeliydim . Bunu yapabilirdim .

Akşam yemeği vaktinde annem ve babama aklımdakileri aktarmak istedim . Babam da annem de anlayışlı bana her konuda destek olan insanlar . Böyle bi yola başlayacağımı , çalışıp iyi şeyler başaracağımı onlara da söylemeliydim . Odamdan çıkıp içeri geçtiğimde babam üçlü koltukta uzanmış televizyon izliyor annem de mutfakta yemek hazırlıyordu . Annemin gelmesini beklemek istedim ve koltuğa oturdum . Biraz televizyona baktım ama aklımda neler söyleyeceğimi kurguluyordum . Babam bende bir gariplik olduğunu anladı ve bana dönüp " iyi misin ? " dedi . Bende annemi beklediğimi gelince sizle bir şeyler konuşmak istediğimi söyledim . Ve annemin gelmesini bekledik . Aklımda şuan tek karışık olan şey, beni sürekli hedef değiştiriyor gibi gören babamın vereceği tepkiydi .

Başladım anlatmaya hocamla ilgili başımdan neler geçtiğini aldığım kararları bir bir anlattım . Daha önceden bu kadar ciddi bir karar almamıştım . Yada bu kadar ciddi bir şekilde aileme anlatmamıştım bu bi ilkti . Dolu dolu sözler bekliyordum belkide . Her şeyi anlattıktan sonra sustum ve cevap gelmesini bekledim . Ve gelen tek cevap babamın söylediği "Tamam" kelimesi oldu ..

Yıkılmıştım resmen . Tamam sürekli bölüm değiştiriyor olabilirdim ama bu kadarını beklemiyordum . İçimdeki çalışma hedefi bir anda yok olmuştu . Yine eski halime döner gibi olmuş öyle kalakalmıştım . Bu kadar mıydı yani ? Her şey başlamadan bitecek kadar kadar değersiz miydi ? Şuan aklımdaki sorulardan sadece bir kaçıydı bunlar . Belki de daha başlamadan bitiyordu ...