Sadece yazacak bir şey bulamıyorum gökyüzü
Dermanlarım bile dertsiz artık
Koca bir isteksizlik yarışı hakim içimde
Bütün müziklerim notasını kaybetmiş gibi
Hüzünlerim bile baştan uca kırıldı
Sonbaharın kokusunu içime çektiğim kalbim kışın ayazına hapsolmuş
Öyle sessiz ki şimdi
Derin bir ağlayışın,umutsuzluğun kölesi
Öyle de korkmuş ki
Çırpınışlarının yırtıkları süzülüyor mürekkebinden..
Oysa ki iki işi bile bir arada yapamaz
Takılıp düşerdi detaylara
Aklı gibi zelzelesi de çoktu
Kağıttan depremlerinin
Yine de severdi onları
Ve öyle güzel bakardı ki onlara
Bir annenin kokusunu içine çeker gibi
Düşeceğini bile bile bağcıklarını bağlamadığında ki mutluluğu gibi
Denize girdiğinde "Biz zengin olduk. Yaşasın!" deyişi gibi masumdu.
Çocuk gibiydi ya işte o yüzdendi tüm bu kırgınlıkları
Söyle gökyüzü hangi bant tutar şimdi bu kırık kalemi
Hangi kelime tamir edebilir
O sevgisizliği
Ben söyleyeyim
Biraz tebessüm
Biraz huzur
Biraz da nefes gökyüzü
Tekrar göğe bakabilmesi,
Tekrar kendini kandırması için
Biraz hayat lazım ona
Biraz da sen lazımsın
Gecelerini örtüleyen
Gündüzlerine ışık saçan
Şapşalca gülümseten
Biraz sen işte gökyüzü..
Sevgiler olsun!
Yozlaşmış dünyanın şarkılarına.
