Yalanlarla yaşıyoruz üstadım
Öyle kapana kısılmışız ki
Doğruları söylemek acı veriyor
Öyle ya kendimizi bulduğumuz şarkılar bile bir yalandan ibaret..
Bizim acılarımız değil ki onlar !
Başkalarının acılarına hüzünlerine saklanarak yaşamayı tercih ediyoruz.
"Ben buyum" diyemiyoruz mesela.
Her satırda haykırılan acıdan öylesine korkuyoruz ki fütursuzca kaçıyoruz..
Ne için peki ?
Kim için ?
Bu suskunlugumuz,kaçışımız,
İçimiz de her gün taşlaşan bu hüznün sorumlusu kim ?
Bağırmak istiyorum deli gibi,
Sormak istiyorum
"Kaç yalana sığdık biz demek istiyorum"
Yapamıyorum.
Katlanılmaz bir imkansızlığa düşürüyor ruhumu,
Yavaş yavaş katlediyor.
Yine de kaçamıyorum ya
Her gün biraz daha büyütüyorum içimde ki ukteyi
Her gün biraz daha alıp götürüyor benden..
Şimdi içimden haykırıyorum gökyüzü !
Ruhumu sattığın her bir şarkıya her bir satıra gem vuruyorum.
Söz sana !
Bir kez daha yakıyorum içimde ki yanlızlığını..
Belki de benim için neden bu kadar tutarsız yazıyorsun diyebilirsiniz. Bir konuyla başlayıp diğer bir konuya atlıyorsun gibisinden. İnanın bende bilmiyorum sadece aklıma esen şeyleri yazıyorum küçük dünyamın sıkışıklığı beni öyle boğuyor ki bazen ne yazdığımı bile unutuyorum. Kusurlarımı affetmeniz dileğiyle hoş kalın.
