BEFORE

2

Okuldan çıktım. Yürüyordum ki arkamdan biri Rebecca diye seslendi. Sesinde daha önce kimsede hissetmediğim bir sıcaklık vardı.Okulda kimseyle tanışma zahmetine bile girmemiştim. Kimse adımı bilmiyordu. Isim benzerliğidir diyerek takmadım ve yürümeye devam ettim. Ama tekrar seslendi ve bu sefer adımı bilen bu yumuşak sesin kim olduğunu öğrenmek için arkamı döndüm.

''Ne var ? '' diye sert çıkışarak arkamdaki sesin sahibine döndüm. Gözlerimiz buluştuğu anda içimde tarif edilmez, değişik bir duygu oluştu. Hayatımda hiçkimseye karşı hissetmediğim çok değişik bir duygu... ''Bunu unutmuşsun .'' dedi şapkamı bana uzatarak. ''Teşekkürler.'' dedim sadece. ''Yenisin sanırım .'' dedi. Evet, bu noktada cevap vermem gerekiyordu, farkındayım ama cevap veremedim. Sadece gözlerine baktım. Bir şey diyemiyordum, demekte istemiyordum aslında. Gözlerine baktığımda daha önce kimsede görmediğim, hissetmediğim bir samimiyet vardı. Sadece bakıştık. O bana şaşkın gözlerle bakıyordu. Ben ise onu inceliyordum. Kusursuz bir vücut,solgun ten, harika saçlar, değişik göz rengi... Benden cevap alamayacağını anladığı sırada okulun zili çaldı. ''Neyse, gitmem gerek.'' dedi. Hızlı ve kaçar adımlarla oradan uzaklaştı. Arkasından baktım. Daha sonra evin yolunu tuttum. ıPod dan Birdy-Skinny Love şarkısını açtım ve bütün yol boyunca olanları, onu düşündüm. Şapkamı uzatışı, gözlerindeki samimiyet, sesindeki yumuşaklık... Evin anahtarını buldum ve kapıyı açtım. Çok üşümüştüm. Sıcak bir duş almak iyi gelir diye düşündüm ve duşa girdim. Suyun sıcaklığı arttıkça kendime gelmem daha da hızlandı. Yaklaşık yarım saat sonra kendime geldim. Ve duştan çıktım. Üzerime bir şeyler geçirdim,saçlarımı taradım. Kendimi koltuğun üzerine attım ve olanları tekrar tek tek düşündüm. Salak Rebecca, çocuğa neden hiçbir şey demiyorsun ? Neden mal gibi sadece gözlerine bakıyorsun? Büyük ihtimalle çocuk senin deli ve manyak biri olduğunu düşünüyor. Belki bir daha seninle hiçbir zaman konuşmayacak. Belki şu anda herkese senin yaptığın manyaklığı anlatıyor. Neler olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu. Işte tam bu sırada kendi kendime konuştuğumu fark ettim. Sonra düşünmeye devam ettim. Hayatımda ilk defa bu kadar garip davranmıştım birine. Tabii,anaokulunda yarım dönem kimseyle konuşmadığımı saymazsak. Ama onu saymamalıyız bence. Çünkü; o zaman çok küçüktüm ve küçük davranışı sergiliyordum. Ama şimdi büyümüştüm ve ilk defa anaokulu çocuğu gibi davranmıştım. Ne oluyordu bana? Birinin gözlerine baktım diye? Yoo, hayır. Bir kerecik bakmayla birine aşık olacak kadar basit bir kız değilim ben. Hayatım boyunca aşkı hep gereksiz buldum. Bir kerecik bakışmayla bütün hayatım değişemez yani. Hayır, imkansız bu diye düşündüm. Sonrasında uykuya dalmışım zaten...