''My disaster''

Κεφάλαιο 14

Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Εκτός απο δυο τρια παγκάκια που έλειπαν στο παρκάκι. Και εκεί είναι η τσουλήθρα. Ναι. Εκεί παίζαμε για πολλές ώρες. Κάναμε γεφυρουλες. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον. Ανεμελιά και καθόλου φόβος για τυχόν ατυχήματα.

<<Προσέχετε!>>

<<Θα χτυπήσετε και θα κλαίτε μετα!>>

Ακόμα θυμάμαι αυτά τα λόγια. Τα λόγια των γονιών μας που με την καρδιά να χτυπά ασταμάτητα απο φόβο μας έλεγαν να προσέχουμε. Δεν τους ακούγαμε όμως. Παιδιά ήμασταν τι να καταλάβουμε;

Να και σε αυτο το σημείο είναι γραμμένα τα ονόματα μας. Της παρέας μας. Sara. Jeremy. Kate. Nikol. Louis. Eddie. Stef και Liam. Οκτώ παιδιά γεμάτα ενέργεια και όρεξη για παιχνίδι και περιπέτεια.

Eddie. Τον θυμάμαι τον Eddie. Θυμάμαι προσπαθούσε να μου πει καιρό ότι του αρέσω αλλά πάντα δίσταζε. Δεν ξέρω τι φοβόταν αλλά δεν έμαθα ποτέ τι ένιωθε για εμένα. Καιρό τον βασάνιζε το θέμα των κιλών του. Δεν ξέρω αν είχε κάποια έμμεση σχέση με αυτο αλλά δεν με ενοχλούσε το σωμα του. Ήταν πολυ καλος φίλος.

Τις σκέψεις μου διακόπτει το κινητό τηλέφωνο που χτυπά. Η μητέρα μου. Ήρθε ο Jake. Τρέχω με προορισμό το πατρικό μου σπίτι. Δεν με ενδιαφέρει τι ή ποιος βρίσκεται μπροστά μου απλά θέλω να φτάσω σπίτι γρηγορα.

Και όταν μελετάς κάτι πολυ συμβαίνει. Έτσι δεν λένε; Έπεσα πανω σε κάποιο νεαρό.

"Πρόσεχε λιγάκι" μου λέει.

Έχει ωραία φωνή αλλά δεν εχω χρόνο για γνωριμίες. Ζητώ συγγνώμη και συνεχίζω να τρεχω, αυτή τη φορά πιο προσεκτικά για να μην σκοντάψω σε κανέναν ξανα.

Ανοίγω την πορτα με τα κλειδιά μου και τους βλέπω όλους να κάθονται στον καναπέ και να συζητούν.

"Jake!" φώναξα ενθουσιασμένη και έτρεξα προς το μέρος του.

Έπεσα κατευθείαν στην αγκαλιά του μεγάλου μου αδερφού. Είναι πιο ψηλός απο εμένα οπότε αναγκάζομαι να κάνω τα λεγόμενα μυτακια για να τον φτάσω καλα

"Σιγά μικρή θα με σκάσεις" μου είπε με χιούμορ

"Μου έλειψες πολύ" του είπα όταν τον αφησα απο την αγκαλιά μου

"Κα εμένα μου έλειψες αλλά δεν κάνω έτσι" είπε γελώντας

Ξεκινήσαμε.