Είμαι τόσο κουρασμένη απο το ταξίδι. Δεν ήταν μεγάλη απόσταση αλλά τα πολλά αυτοκίνητα και οι κόρνες να ηχούν στα αυτιά σου κάθε δυο λεπτά δεν είναι και ο πιο ευχάριστος ηχος για 9 η ώρα το πρωί. Νομίζω πως το κεφάλι μου θα σπάσει. Ακούω ακόμα τις κόρνες στα αυτιά μου. Δεν είμαι καλά. Ο ύπνος δεν αργεί να με πάρει και πραγματικά νιώθω ήδη σαν να μην εχω κοιμηθεί για μέρες.
"Μαμάκα που είναι ο μπαμπας;" έχω να τον δω εδώ και 3 ημερες. Μα γιατί δεν γύρισε
"Είναι στην δουλειά αγάπη μου" μου λέει με δάκρυα στα μάτια
"Είναι κακοί άνθρωποι αυτοί που έχουν τον μπαμπά μου.. Θέλω τον μπαμπά μου" λέω και ξεκινάω και εγώ το κλάμα
"Δεν είναι κακοί άνθρωποι. Είναι καλοί. Ο μπαμπάς σου θα είναι καλά. Σε παρακαλώ όμως σταματά να κλαις" δεν θέλω να σταματήσω. Θέλω τον μπαμπά μου
"Ο μπαμπακας πάντα ερχόταν για βραδινό" τα δάκρυα απο τα καστανά μου μάτια είναι ακόμα εκεί
"Θα ξανα έρθει ομορφιά μου. Θα έρθει. Στο υπόσχομαι εγώ...σε παρακαλώ μην κλαις"
"Όχι...δεν θα έρθει. Είναι κακοί. Δεν μου έχουν φέρει τον μπαμπά μου πίσω. Γιατί;" ρωτάω με παράπονο
"Θα στον φέρουν..."
Δεν μπορώ να δω άλλο. Τα μάτια μου ανοίγουν και νιώθω ήδη τον κρύο ιδρώτα να με λούζει. Είχα συχνά τέτοιους είδους όνειρά απλά τώρα στην ιδέα της επίσκεψης ήρθαν. Δεν τους θέλω πια. Μονο κακή διάθεση μου χαρίζουν και τα έχουν καταφέρει μια χαρά εως τώρα. Δεν βρίσκω την όρεξη να κάνω κάτι. Απλά κάθομαι στο κρεβάτι χαζεύοντας το ταβάνι και σκεφτοντας για την δουλειά. Πρέπει να είμαι πιο συγκεντρωμένη και να μην αφήνω κανέναν γοητευτικό άντρα να με κρίνει. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άντρας είναι και αγενεστατος.
Χρειάζομαι ενα μπάνιο και να ετοιμάσω ρούχα και έγγραφα για αύριο. Μια καινούργια εβδομάδα ξεκινάει και ο κ.Smith έχει στο μυαλό του κάτι. Πρέπει να είμαι πολυ συγκεντρωμένη ειδικά τώρα που ξέρω πως θα πρέπει να συνεργαστώ με τον Harry. Δεν είναι και ο πιο ευχάριστος άνθρωπος για να συνεργαστείς. Θα πρέπει να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να μην του σπάσω το κεφάλι καθ όλη την διάρκεια που θα βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο.
Το μπάνιο με χαλάρωσε και παρόλο που η ώρα είναι 7 το απόγευμα τα μάτια μου παραπονιούνται. Δεν το πολυ σκέφτομαι αφου δεν εχω καμία άλλη υποχρέωση για σήμερα και πέφτω στο κρεβάτι ξανα. Νιώθω σαν εχω τον υπνο στην τσέπη μου. Πάντα ήμουν φιλη με τον υπνο αλλά αυτό εχει καταντήσει παράξενο.
YOU ARE READING
''My disaster''
Fanfiction> Η Στεφ είναι μια 20χρονη που δουλεύει ως γραμματέας σε μια μεγάλη εταιρία στο Σιάτλ. Τι θα γίνει όμως όταν η Στεφ θα γνωρίσει τον γιο του διευθυντή της, Harry? Θα έχουν καλή αρχή και κακό τέλος ή το αντίστροφο?
