Gökyüzü güneşi bir celsede boşar

Umut

Bir umudu olmalı insanın, tutunacak bir dalı, yanında olmasa da varlığını hissettirebilecek biri olmalı.
Herşeyden önce mutlu olmalı, inadına gülmeli insan.
Yaşanılanları o yaşamamış gibi seyirci kalmalı geçmişine.
Canını yakmak yerine gülüp geçmeli kapanmayan tüm yaralarına.
Varsın tüm yanlışların çarpsın yüzüne, sen arkanı dönüp gitmesini bildikten sonra kimene!
Üzülme kimse için, heleki senin için üzülmeyene asla üzülme.
Değer verme en başta, herşeye karşılık bekleme ama asla tek taraflı değer verme.
Hayat mı? Hayat acımasız, hayat gaddar. Peki, neden mi? Çünkü insanlar iki yüzlü. Melek sandığımız onca insandan almadık mı bu yaraları?
Sevme, sen sen ol ama haketmeyen kimseyi sevme.
Mutlu ol be, herşeyden önce gülmesini bil. Bırak kapansın tüm kapılar yüzüne.
Sen, sana inandıktan sonra, daha kimene!
Kanıtlama hiç bişeyi, çabalama bunun için. Neden mi? Çünkü o asla inanmıycak, herkes gibi bildiğini okuyacak. Lakin eğer varsa bir umudun sakın pes etme.
Sonradan Pişmanlık duymaktansa en azından '' Denedim" diyebilecek gücün olsun.
Bırak kaybeden düşünsün sen yorma kendini.
Varsa da bi umudun,
Kalan son dalına sımsıkı tutun.
Her an kırılacakmış gibi, her an kaybedicekmiş gibi bütün gücünle, bütün korkunla sarıl umuduna.
Ama asla '' Çabalamadın" demelerine fırsat verme.

Sen, sen ol kimseye boyun eğme!!!