The Perilous Haven

Chapter 4

Copyright © ScribblerMia, 2014

Come on. Five minutes. Hurry.

Gusto kong hilahin ang oras para matapos na ang araw na ito. Gustong-gusto ko nang umuwi. This day was too much.

Our Math Teacher kept blabbering while I was busy staring outside the window. There’s this small pigeon perching on a tree branch. It was there since I entered the classroom.

As usual, I sat at the front row. And as usual, I detested Math.

The bell rang.

Finally. I almost did a happy dance. Madali kong inayos ang mga gamit ko at dali-daling lumabas.

Students milled the hallways. Hindi ako halos makasingit kaya niyapos ko na lang ang bag ko habang nakatayo sa gitna. Wrong move because I suddenly found myself kneeled on the ground. Someone just pushed me. Unfortunately, I wasn’t able to see the culprit's face.

Some ignored me, while some just took a glimpse of my helpless state. Nobody dared to help me. Lucky me.

Dahan-dahan akong tumayo at inayos ang damit ko.

Pero hindi pa ako nakakahakbang ay bigla akong napangiwi nang may tumamang siko sa likod ko.

“Hey, what the hell,” cursed someone.

Tiningnan ko ang babaeng masama ang tingin sa akin. Nagtawanan lang ang mga kasama nito.

“S-sorry,” I mumbled.

She gave me an annoyed look before walking away together with her bunch of friends.

I sighed. I guess these people don’t even know how to say sorry. How fortunate you are, Alexys.

It’s my first day in school yet I was being bullied.

Napahinga ako ng maluwag nang matanaw ko na ang gate ng eskwelahan. Tanaw ko na rin sa ‘di kalayuan ang nakatayong si Octavio.

Tumakbo ako para mabilis na makarating sa gate subalit bigla na lang tumilapon ang bitbit kong bag.

Napatigil ako at napakagat-labi. Bakit ba ang lampa ko? Ilang beses ba sa isang araw akong dapat murahin at mabunggo?

I sighed. “Sor—“ I was about to utter an apology when I suddenly stopped. Umurong bigla ang dila ko nang makita ang taong nasa harapan ko.

That look…that cold and frightening look.

“Move,” he said dangerously.

Ngayon ko nakita nang malapitan ang mala-Diyos niyang mukha at hindi nga ako nagkamali. His eyes had that perfect chocolate brown color. Parang hinihigop ako nito na hindi ko magawang alisin ang mga tingin ko rito.

“I…I..” Ano nga ba ang sasabihin ko? Bigla yata akong pinagpawisan. Sanay naman ako sa mga lalaking nakakahalubilo ko lalo na tuwing may piging sa aming tahanan. Karamihan sa kanila ay gwapo rin. Subalit bakit pag sa kanya, bakit hindi ko magawang hindi mamangha? Walang panama ang mga lalaking iyon dito sa lalaking nasa harapan ko ngayon.

“Ha?” I asked instead, confused.

His handsome face turned into a scowl.

“W-what?” Pull yourself together, Alex.

“I said, move,” he gritted his teeth.

Move? What did he mean by that?

“Wait, w-what?” Gather your wits, Alex.