"ปล่อยผมนะ ปล่อย บอกให้ปล่อยงายย!!"
"จอน จองกุก!!!"
"!!!"
"ชอบมันมากหรือไงไอ้เด็กขอทานนั่นน่ะ!!!"
"ใช่ ผมชอบจีมิน ผมรักจีมิน!!"
"ทำไมแกถึงชอบคนต่ำๆนักนะ!!"
"ไม่ จีมินไม่ได้ต่ำ ผมรู้จักจีมินดี จีมินเป็นคนใจดี!!"
"ทำไมแกชอบเถียงฉันนักนะ!!"
"ผมไม่ได้เถียง!!"
"โต้ตอบกับแม่คำต่อคำเนี่ยนะไม่ได้เถียง!!"
"เขาเรียกว่าเหตุผล!!"
เพี้ยะ!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของมารดา ก่อนจะหันกลับมามองอย่างเขม็ง
"คนดีๆที่แม่เลือกไว้ให้ทำไมแกถึงไม่ดูแลเขาบ้าง!!"
"__"
"ต้องให้แม่เสียใจอีกนานเท่าไรจองกุก"
แม่ของจองกุกเริ่มใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง
"__"
"ไอยูก็เป็นคนดี ทำไมลูกไม่ลองมองดูเธอบ้าง"
"__"
"เธอเหมาะกับลูกมากเลยนะ จองกุก"
"แม่"
"ครับ"
"แม่รักพ่อมั้ย??"
"รักสิ แม่รักพ่อมาก นอกจากจองกุกก็มีพ่อนี่แหละที่แม่รัก"
"ผมก็เหมือนกัน ผมรักจีมินเหมือนที่แม่รักพ่อ"
"!!!"
"ทำไมต้องให้ผมไปรักคนที่ไปผมไม่ได้รักด้วย"
"จีมินมันจน มันไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีเงินทอง ลูกจะไปอยู่กับมันได้ไง"
"ถึงจีมินไม่มีเงินทองแต่เขามีหัวใจ หัวใจที่บริสุทธิ์"
"จองกุก ลูกเลิกเพ้อถึงมันสักที!!"
"ไม่ ผมรักจีมิน รักจีมินแค่คนเดียว!!"
"ได้ รักมันมากใช่มั้ย งั้นแม่จะส่งแกไปอยู่กับพ่อแกซะ!!"
BẠN ĐANG ĐỌC
[จบแล้ว] (Kookmin) จากนี้...และตลอดไป
Fanfictionช่วงนี้อารมณ์มาม่าค่ะ เลยขอแต่งอะไรที่ดราม่าสักหน่อย ขอเรียกน้ำตาจากลีดหน่อย ฮืออออออออ แต่งเอง เศร้าเอง 😭😭😭😭😭😭