6.30 AM.
"อื้อ~ ปวดหัวจังจีมิน"
ร่างสูงบ่นอาการปวดศีรษะจาการดื่มเมื่อคืนทำให้เจ้าของห้องอย่างซองกยูต้องเดินเข้ามาดูพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆและยาแก้ปวด
"ที่นี่ไม่มีจีมินของมึงหรอกครับเพื่อน"
ซองกยูวางข้าวต้มกับยาไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะช่วยจองกุกพยุงร่างให้ลุกขึ้นนั่งอย่างถนัด
ด้วยอาการปวดศีรษะอย่างแรงจึงต้องยกมือกุมศีรษะไว้ทั้งสองข้าง
"โอ้ยย ปวดหัวชิบ!"
"ก็สมควรล่ะ ดื่มไม่ดูขีดจำกัดของตัวเอง"
"ไอ้ซองกยู มึงเป็นเพื่อนกูต้องช่วยเปล่าวะ"
"โห้ ไอ้เพื่อนจองกุกครับ แล้วที่ลากมึงมาจากผับได้นี่ไม่เรียกว่าช่วยเหรอครับ"
"ไอ้แสนดี!"
"ขอบคุณที่ชม ข้าวต้มน่ะแดกซะ อันเนี่ยกูทำเอง แดกได้ก็แดก แดกไม่ได้ก็เททิ้ง อีกอย่างมึงต้องกินเองกูไม่มานั่งป้อนให้หรอกนะ เพราะกูไม่ใช่จีมิน"
หลังจากร่ายยาวเสร็จก็เดินออกจากห้องทันที
จองกุกได้แต่กุมหัวตัวเองไว้ก่อนจะมองไปที่ชามข้าวต้ม
"แม่ง ปวดหัวชิบ"
จองกุกค่อยๆพาร่างของตัวเองไปยังชามข้าวต้มพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อวานยิ่งปวดหัว
"มึงจะนึกถึงเขาทำไมวะจองกุก เขามีคู่หมั้นแล้ว มึงมันก็แค่หมาหัวเน่า"
"อืม ตื่นได้แล้วนะครับที่รัก"
ชายผิวสีแทนที่ได้ขึ้นชื่อว่าคู่หมั้นของจีมินกำลังปลุกคนที่ขี้เซาให้ลุก
"อื้อ อีกสักหน่อยนะ"
"ไม่ได้ครับ วันนี้คุณแม่จะมาทานข้าวด้วย ลุกขึ้นไปอาบน้ำเถอะครับ"
"จริงเหรอ"
"ครับ ไปอาบน้ำนะ"
พอรู้ว่าแม่ของแทฮยองจะทานข้าวด้วยร่างเล็กก็รีบลุกไปอาบน้ำทันที
BẠN ĐANG ĐỌC
[จบแล้ว] (Kookmin) จากนี้...และตลอดไป
Fanfictionช่วงนี้อารมณ์มาม่าค่ะ เลยขอแต่งอะไรที่ดราม่าสักหน่อย ขอเรียกน้ำตาจากลีดหน่อย ฮืออออออออ แต่งเอง เศร้าเอง 😭😭😭😭😭😭