7 ปีต่อมา
วันเวลาผ่านไป ผู้คนก็มักจะเปลี่ยนไปด้วย
ยกเว้นกับจอน จองกุก..
จองกุกจากเด็กมัธยมธรรมดาสู่นิสิตนักศึกษาในมหาลัยชื่อดัง
ตั้งแต่ที่จีมินบอกกับตนว่าจะแต่งแทฮยองก็พยายามตัดใจ
แต่ก็ดันมีรูปอดีตคนรักในกระเป๋าเงินติดตลอด
จะให้ลืมได้ไง...
ในตลอดเวลา 7 ปี จองกุกเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น
'จองกุก เราเลิกกันเถอะ นายไม่สนใจฉันเลย'
'ก็ได้ เราเลิกกัน'
'จองกุก!!'
'ถ้าแฟนเก่าดีกว่าก็กลับไปหามันสิ!'
'ได้!'
'จองกุก!!'
'จองกุกฉันมีแฟนใหม่แล้ว'
'ยินดีด้วยนะ รักกันนานๆล่ะ'
'ฉันประชด!!'
'ฉันเบื่อนนายแล้วจองกุก'
'ฉันก็เหมือนกัน'
'นาย กรี๊ดดด!!'
'เราเลิกกัน!!'
'แล้วแต่เธอเลย'
'จองกุก!!'
"เฮ้อ~ เพราะจีมินแท้ๆผมเลยไม่มีแฟนสักที"
จองกุกนั่งมองดูรูปในกรอบที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก่อนจะยิ้มให้
"ยังจะมายิ้มอีก"
จองกุกลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินไปเปิดม่าน
แสงไฟกลางเมืองที่ไม่เคยดับทำให้ดูสวยงามไม่ใช่น้อยเหมาะแก่การออกไปเดินเล่น
"ตั้งหลายปีแล้วทำไมยังลืมไม่ได้อีก"
จองกุกปิดม่านก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมในห้องนอนและออกจากห้อง
ВЫ ЧИТАЕТЕ
[จบแล้ว] (Kookmin) จากนี้...และตลอดไป
Фанфикช่วงนี้อารมณ์มาม่าค่ะ เลยขอแต่งอะไรที่ดราม่าสักหน่อย ขอเรียกน้ำตาจากลีดหน่อย ฮืออออออออ แต่งเอง เศร้าเอง 😭😭😭😭😭😭