MissMebirati
Nasıl?! Nasıl başlanır tekrardan temelli bırakmayı düşlediğin ve birazda bıraktığını sandığın bir şeye bilmezdim.. Şimdiye dek.. Öğrenmeye çalışıyorum biraz da tökezleyerek.. Son zamanlarda yazmaya dair içimde hep bir istek vardı.. Birazda burukluk.. Kırgındım.. Her şeye ve herkese.. Gitgide yabancılaştığım ve her sırtımı döndüğümde darbe aldığım insanlara.. Öyle bir zaman da bıraktım ki yazmayı tekrar eskisi gibi olmadı zaten hiç bir şey.. Kalemim bile yabancıydı o zamanlar.. Benki yazan kimseye kendisinden bile yakın olan tek şey kalemidir cümlesini savunurdum bir zamanlar.. Nasıl olur da kalemimin bile yabancı geldiği bir dönemde yazmaya devam edebilirdim.. Tâ ki bu günü yaşayana dek.. Seninle ilk defa konuştuğum telefonla olsa bile sesini ilk defa duyduğum o yerlere gittim bugün.. Adımı söylediğin o ilk anda bastığım yerlere bastım.. Gürültüsünden sesini duyamadığım için kızdığım okulun önünden geçtim keşke diyerek.. Keşke konuşabilsemde sesini duymakta zorluk çeksem dedim.. O yağmurun ıslattığı asfalt yollardan geçerken senin kokunu çektim içime olmadı, doyamadım.. Gözlerim doldu, tek damladan fazlasını akıtamadım.. Korktum. Onunla birlikte seni de kaybetmekten, seni de akıtmaktan, gözlerimden, hıçkırıklarımdan, yüreğimden.. Sırf seninle konuşurkenki heyecanım,titreyişim sindi diye kerpiçten duvarlarına mahalle arasındaki o minik bakkala girdim.. Tekrardan o heyecanı yaşamak için bişe aldım oradan.. Oysaki ellerim kollarım doluydu.. Sonra kendime kızdım bu kadar fazla kendimi bıraktığım için.. Zamanında kendime bir söz vermiştim çünkü.. Önüme bakacaktım, senin gibi engellere takılmadan, umursamadan hedefe doğru yürüyecektim.. Güçlü olduğuma, seni artık eskisi kadar önemsemediğime sadece insanları değil kendimi de inandıracaktım.. İnandırmıştım da..
Tâ ki bu güne kadar.....
MÂYE
