Her lahzada içime işliyor yokluğun.. Biliyorum çok uzun zaman oldu ayrılık ateşi yüreğimize, ocağımıza düşeli.. Hayatımda bildiğim en cefâkâr kadınsın.. Sen gittikten sonra öğrendim.. Kurtuldun denilebilir belki de.. Çektiklerin yetmiş artık kaldıramıyordu o güçlü omuzların hayatın değil hayatındakilerin sana yaptıklarını.. Yüreğin sıkılmıştı, daraltmışlardı seni.. Dayanamadı o kocaman yüreğin.. Ve ansızın istifa etti kalbin bize göre çok erken denilebilecek bir zamanda.. Sahi, ölümün erkeni geci yoktu değil mi?. Karar göklerden geliyordu sonuçta.. Hayatında hakettiğin hiçbir şeyi göremedin yüreği güzel kadın.. Hep senden sonrakilere sunuldu fırsatlar.. Hep haketmeyene gösterildi elde olan tüm hoşgörüler.. Peki affedecek misin gönlü hoş kadın..!? Affedecek miyiz?! Gün geçtikçe ortaya çıkıyor geçmişin kirli yüzü.. Her ne kadar hatadır cahilliktir deyip yutmaya çalışsamda yokluğun tekrar tetikliyor kinimi öfkemi.. Niye gittin ki.. Bu bir soru değil.. Bu bir sitem asla değil.. Bu çaresizliğin, özlemin kelimelere dökülmeye çalışıp kendine uygun kalıp bulamamış hali.. Olsaydın, şöyle olmazdı, olsaydın, hata yapmama izin vermezdin, olsaydın, bozulmazdı birliğimiz, olsaydın, belki bu kadar olgun olmazdım.. Keşke olsaydın da, tüm dünya yok olsaydı.. Olsaydın, icazet alışverişine annemle gidebilirdim. Yada herkes sahnede annesine çiçek sunarken bende sana verebilirdim.. Evet, evet hafız oldum.. Çok oldu biteli.. Ama yoktun işte.. Sonra ki ve sonra ki icazetimde de keza.. Şimdi de geçmişsin yatıyorsun.. Hadi kızının en önemli günlerinde yoktun.. Kardeşin evleniyor kardeşin.. Biricik kardeşin.. Ona da mı gelmiceksin?! Oysa ki gelseydin affedilebilirdi tüm yoklukların.. Gelseydin, benim de annem olurdu, gerçekten.. Ama gelemiyorsun işte.. Bu bir sitem değil anne.. Bu çaresizliğimin kelimelerle vucut bulmaya çalışmış hâli.. Özür dilerim tüm hatalarım için.. Sana lâyık bir evlat olamadığım için.. Özür dilerim seni anlayamadığım, seni yalnız bıraktığım her lahza için.. Kızın; Feyza
