Medya - Miraç
iyi okumalar.
§
Şey...
Birazcık bahsetmek istiyorum, kendi bensizliğimden...
Yanlız bir kendiliğim var, içine kapanık der bazıları veya bencil, kendini beğenmiş falan filan, insan olmayan düşüncesizlerin düşünceleri bunlar.
Neyse ne diyorduk, bursluyum ve bana oldukça büyük gelen bi okulda okuyorum, zaten düşünülünce elimde olan tek şey bana büyük olan bu küçük okulum.
Bazen delicesine düşünüyorum, bugünümü ve yarınımı... Zamanı belirsizlikler üzerine kurulu bir kız olarak bu işsizliğim normaldir.
Ah, size sokakta yaşamak ve evde yaşamak arasındaki o ince çizgiden bahsetmedim. Kusura bakmayın, benim hatam. Sadece evi olmayan biri olarak sokakta yaşamaya alıştım. Elbette başımı sokabileceğim bir evim oluyo ama oda ablamın canı isterse beni yanına almasıyla oluyo.
Bi şekilde ben bu hayata alışsam da okulda açık vermekten korkuyorum. Hayatımda elle tutulur tek şey okulum çünkü...
Belirsizliklere tutunmuş bir kız olarak, her zaman en büyük hayalim aşık olmak oldu mesela. Bir azcık zor olsa da hayalimi gerçekleştirebileceğime inanıyorum ben. Küçük ihtimalsizlikler ama neden olmasın...
Ben kimim peki?
Sadece geçmişi unutmayı uman bir külkedisiyim, kulaklarını bütün çığlıklara kapamış, bütün olumsuzluklara rağmen güneşinden hatalara ışık tutan bi kızım.
Ben Arca Soysal.
Kendi hikayemi yazıyorum ve hikayemde kimseye yer yok üzgünüm...
§
Gözlerimi kırpıştırırken, güneşin daha doğmamış olmasına şükrederek yattığım çimenlerin üzerinden kalktım. Topu topu iki saat uyuyordum ve bu belimin tutulmasına yeterli bir sebep oluyordu.
Saatin kaç olduğunu bilmezken hızlıca yürümeye başladım. Bir an önce ablamın evine gidip takıntılı kocasına rastlamadan hazırlanıp çıkmak istiyordum. Ablam? Nasıl desem birazdan biraz daha sorunlu bir yapıdır. Kendisine abla demek sadece saygımdandır bilesiniz! Sadece kocasına olan takıntısı yüzünden kocasını bana takıntılı hale getirmişti. Garip bir yapıya sahip olan ikiliyi ne kadar görmek istemesem de okula gitmek için ablamın evine gidip insan kılığına girmek zorundaydım.
Elimi kaldırıp anlam veremediğim şekilde lüks olan evlerinin kapısını çaldım. Kapı bir kaç saniye sonra ablam tarafından açılırken, sessizce içeri süzülüşümü izledi. Eve giren bedenim sonunda sıcak diye bağırıyordu, her hücrem eriyip buhar olurken tebessüm ettim.
"Niye geldin Arca?" ablamın hırıltılı sesi kulaklarıma ulaşıp beynimde yer edinirken, tebessüm etmeyi bırakıp ablama döndüm.
"Okula gidicem o yüzden." anlayıp kafasıyla kendi odalarını gösterdi. Sesimi çıkaramadan başımı sallarken, sessizce odaya adımlamaya başladım. Ablam evlenmeden önce ablamla bir anlaşma yapmıştık, dedemden kalan evi o, okul hakkınıda ben alacaktım fakat okul için istediğim zaman bu eve girip çıkabilme hakkına sahiptim. Kalabilecek bir evim olmadığı için her sabah erkenden buraya gelip hazırlanıyor onun ardından da sessizce okula gidiyordum.
