Uraz Psychiczny / Muke

23

Następnego dnia nie przyjechali bracia. Za to w progu stanął ktoś, kogo nie chciałem widzieć nigdy w życiu.

- Luke, wróciłam! Zobacz kto przyjechał! - zszedłem na dół i zamarłem. - Tata wrócił i zamieszka z nami znowu. No przywitaj się!

- Cześć synu. - mężczyzna uśmiechnął się i zrobił pierwszy krok, a ja byłem jeszcze bardziej przerażony niż wtedy w klasie, kiedy okazało się, że Michael jest moim wychowawcą.

- No co jest Luke? To twój tata! - szczebiotała szczęśliwa mama.

- T-tak... Cześć.. - Wyjąkałem i uciekłem do pokoju.

Pamiętałem opowieści braci. Ja byłem za mały żeby pamiętać wszystko. Jedyne co pamiętam to jak odjeżdżał i bracia powiedzieli, że teraz już wszystko będzie dobrze.

Jednak nie chciałem do nich dzwonić. Może się zmienił. Wydawał się być miły i normalny.

Wydawał.

Przez kolejne dni było dobrze. Nadal byłem nieufny, jednak ojciec zachowywał się okey. Wychodziło na to, że to ja jestem tym złym.

Mama była szczęśliwa i wzięła urlop, żeby móc pobyć z nim trochę więcej. Jednak kiedy dziś wróciłem, że szkoły Liz była znów w pracy, a ojciec siedział w salonie.

- Jestem! - zawołałem i skierowałem się do pokoju.

Rzuciłem plecak w kąt i rzuciłem się na kanapę, a wtedy przyszedł on.

- Jak tam Luke? - usiadłem i spojrzałem na niego trochę przestraszony.

- Normalnie. - szepnąłem.

- No chyba nie. - warknął, a moje serce podskoczyło przerażone. - Masz przefarbować te pojebane włosy pedale!

- Nie! - pisnąłem. Polubiłem pudrowy róż na mojej głowie, a ten facet nie będzie mną rządzić.

- Masz się ogarnąć, albo sam to zrobię! - krzyknął, złapał mnie mocno za włosy i uderzył z pięści w policzek.

Rozdziabiłem usta zszokowany, mimo że wiedziałem, że mogę się tego spodziewać.

- Nie chce żadnego pedała pod moim dachem zrozumiano?! - z każdym słowem zadawał mi silny cios w jakąś część ciała, a ja nie potrafiłem się nawet obronić. Byłem zbyt przestraszony żeby się ruszyć.

I wyszedł z pokoju, po drodze strzepując kłębek różowych włosów, które mi wyrwał podczas bicia. Załkałem czując ból wszędzie i wiedząc, że przy mamie będzie zachowywał się jak aniołek.

Następnego dnia rano zakryłem odsłonięte siniaki korektorem mamy i poszedłem na śniadanie.

- Cześć kochanie, jak tam? - spytała mama.

- Ojciec mnie uderzył. - szepnąłem po chwili zbierania odwagi.
Mężczyzna zacisnął pięści, ale zrobił zaskoczoną niewinną minę.

- O mój boże to prawda?

- Oczywiście, że nie Liz! Nigdy bym nie podniósł ręki na własne dziecko! Luke mógłbyś już przestać, takimi zagraniami poniżej pasa nie sprawisz, że się wyprowadzę.

- Luke, jak możesz tak kłamać?! Nie tak cię wychowałam! Marsz do szkoły!

Westchnąłem cicho i poszedłem do szkoły.

Chciało mi się płakać, bo nawet moja mama wzięła jego stronę, a ja nie mogłem nic zrobić.

Na przerwie poszedłem z Calum'em do Ash'a, który dziś wyjątkowo miał ze sobą Lily, co uratowało mój dzień.

- Cześć! - zawołaliśmy, a ledwo przekroczyliśmy próg, mała, lokowana blondynka wskoczyła mi w ramiona.

- Cześć Lulu! - zachichotała i dała mi całuska w policzek.

- Hey księżniczko. - uśmiechnąłem się wesoło i poprawiłem ją sobie w rękach, żeby mi nie spadła.

- Ej a ja to co? - spytał Cal łaskocząc dziewczynkę.

- Cześć mamusiu! - zaśmiała się na minę Hood'a - No dooobrze. Tato. - poprawiła się i uśmiechnęła.

Przywitał się z nami również Ashton i dyskretnie uświadomił, że nie jesteśmy tu sami.

Zaproponowałem, że ja wezmę małą i zajmę nauczycielkę która siedziała w głębszej części pomieszczenia, a oni przywitają się tak jak powinni.

- Chcesz na barana? - zapytałem, a ta tylko zaklaskała i poprosiła ładnie. Poradziłem ją sobie na ramionach i pogalopowałem w stronę słońca, a raczej tej wiedźmy od geografii. W sumie na to i na to nie da się patrzeć.

Δ•Δ•Δ

  Hey jak tam? Ja już odliczam dni do koncertu With Confidence w Berlinie :-)

Miłego dnia i nocy wszystkim!