Geçti...
Geçti içimden
Bitti...
Bitti bitmesi gereken
En alasından yaşadım
Silsilesi hayatın
Bu hayat benim değil
Bu hayatı sevmedim
Körüklendim
Körü körüne inandım
Gördüm ve duydum
Hissiyatımı kaybettim
Ve şimdi kendimi arıyorum
Önceliklerimi bilmiyorum
Hayatı başa sarıyorum
Film şeridinden adım adım geçiyorum
Uslu bir çocuk oluyorum
Duygusuzum çoğu kez
İçime atıyorum
İçime ekliyorum
Ölçüp tartıyorum
Bir kefeye sığamıyorum
Bunca şeye karşın nasıl olur da
Nasıl sevebilirim
Nasıl güvenebilirim
Bilmiyorum
Bildiğim tek şey bu hayatın benim olmadığı
Bu hayatı sevmediğim
Varsın yel alsın
Ucuna ömrümü yazsın
Ne yazar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zeyneb-ül Esmanur
PoesíaGözlerini açtı şöyle bir baktı ömür törpüsü Bu yeni açılan bir goncanın tek dalıydı Diğer yarımı güneş gibi beş dakika arayla doğmuştu Sevinç sarmıştı yürekleri Doğmuştu nihayet gözbebekleri Annesinin, babasının yekpareleri Bir annenin dilinden: İk...
