Yanağıma inen sert tokatla bedenim tozlu zemine düşmüştü.Sıkıca kapattığım dudaklarım hıçkırmamı engelliyor,zehrimi içime akıtmamı sağlıyordu.O kadar dayak yememe rağmen ağlamamayı öğrenememiştim.Alışırdım öyle değil mi?
Burnumdan akan zifiri kanın...
Yanağıma inen sert tokatla düşerken hiçbir tepki verememiştim.Artık yorulmuştum...Her sorunun üstesinden gelmeye çalışmaktan,hiçbir şey yapmamama rağmen günah keçisi seçilmekten ve bir adım bile ileri gidememekten.
Bu bir kabullenişti...
Benim hayatım yoktu.Ben başkalarının hayatlarında bir sahnede yer alan ve yeri geldiğinde ismi bile hatırlanmayan o zavallılardandım.Unutulmaya mahkum ve asla var olmamış insandım.Tek suçum sessiz kalmak oluyordu.
Fakat ben artık kendi hayatımı yaşamak istiyordum.Özgür olmak,istediğim her şeyi yapmak istiyordum.Yıllardır hapis gibi yaşadığım bu evden kurtulmam gerekiyordu.Rahatça yaşayamıyordum.Okuldan sonra abim gelip beni işe bırakıyordu...Tek başıma yürüyemiyordum bile.
"Okula sen ne diye gidiyon? "
Karnıma gelen tekme ile nefesim kesilmiş,gözümün önüne perde inmişti.Bilinçsizce öksürmeye başlamıştım.Alışık olduğum bağırışmalar ve saçıma yapışan el beni korkutmuyordu.Bütün olay benim bir derse girmememden kaynaklanıyordu.Babam bir köşede oturup bizi izliyor,annem de babama çay dolduruyor,Ekin abim ise Serkan abimi engellemeye çalışıyordu.Bu evde tek sevdiğim kişi Ekin abimdi.Anneme üzülüyordum...kendi kanından kızını bile sevmiyorsa,ona üzülmüyorsa yaşamıyor demektir benim için.Ben dayak yerken ağzından bir kelime bile çıkmıyordu.O benimle sadece ev işi ile ilgili konuşuyordu,bende onunla.Benim bir annem yoktu.Ben böyle bir anneyi kabul etmiyordum...kimse etmezdi.
Ekin abimin yardımı ile yerden kalktıktan sonra beni odamın kapısının önüne kadar getirdi.
"Ağlama. "
Ellerimi yüzüme götürdüm ve gözyaşlarımı sildim.Her gün akıttığım gözyaşlarının hesabını elbet bir gün soracaktım.Sevgi içinde büyümem gerekmez miydi?Gülerek hatta gülmekten karnıma ağrılar girerek babama sarılmam gerekmez miydi?Herkes güzel bir hayat yaşarken ben derin bir nefes bile alamıyordum.Abim bana sıkıca sarıldığında kendimi tutamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.Odama girdikten sonra gece hiç bitmemişti benim için...
Hiç sevilmemişlime ağladım...
Bu zamana kadar annemin bana hiç sarılmamışlığına...
Babamın bir kez 'kızım'demeyişine...
Abimin sevmek yerine her seferinde vurduklarına...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ellerimi bacaklarıma sarıp karşımdaki duvara bakıyordum.Gözlerimden akan yaşlar beni daha güçlü yapmak yerine,yerin dibine sokuyorlardı.Bir an önce okulumu bitirip buradan uzaklaşmak istiyordum.
