Acıma Son Ver

3|KAN KIRMIZI

"Sen bakma bu kadar hüzünIü şeyIer yazdığıma, ben çok güIerim. Ve güIerken hiç kimse yaIan oIduğunu anIayamaz." Cemal Süreya

♥♥♥♥♥

Ağlarkerken gözlerim, tutmazdı gözyaşlarımı ellerim.Karşımdaki asırlık ayna sürekli dalgalanıyor bana bağırıyordu.Ben sadece şaşkınca görüntüme bakıyordum.Beyaz bir elbise vardı üzerimde.Ellerim simsiyahtı ve omzuma kadar gri oluyordu.Gözlerim...kırmızıydı,kan kırmızı.Bedenim duruyordu ama ruhum çoktan yıkılmıştı,aynada görüyordum.Ruhum can çekişiyordu.Çıkmak istiyordu zorla girdiği bedenden,hiç mutlu değildi halinden.Lanetler ederek ağlıyordu içimde.Vücudum yavaşça siyaha dönüyordu ruhumun gözyaşlarıyla.Durmaksızın ağlıyordu can çekişir gibi.Susturmak için bir sebebim yoktu...ağlamakta haklıydı.Benim yerime de ağlıyordu aslında.Her bir gözyaşı ölüme sürüklüyordu beni.Ayna bile bakmıyordu artık bana.Ne ayna vardı bu saatten sonra,ne ruhum ne de ben...

Gözüme çarpan güneş ışığı mutlu etmiyordu beni görüntüsünün aksine.Güneş demek sabah demekti,sabah ise okul.İsteksizce çıktım yataktan.elimi yüzümü yıkayıp üzerimi giyindim.Odadan çıkacaktım ki kapının arkasında bir şey gördüm.Bir mont vardı,hemde yepyeni.Uzun zaman sonra ilk defa birşeyim oluyordu.Hemen mavi montu giydim.Herkes gitmişti zaten.

Kapıya doğru ilerliyordum ki ablamın masasının üzerinde krem gördüm.Aralık kapıdan içeri girdim ve karnımı açıp kremi sürdüm.Canım çok yanmıştı ama buna ihtiyacım vardı.İşimi hemen bitirip kapıya yürüdüm ve bir sürprizle karşılaştım.Bugün mutluluktan ölebilirdim.Bir çift bağcıklı siyah spor ayakkabı vardı.Hemde pahalısından!

Bir mutlulukla gittim okula.Sürekli ayakkabılarıma bakıp durdum.Artık kimse ayakkabılarımla dalga geçemeyecekti.Okul kapısından içeri girdiğim zaman moralimi bozmamaya çalıştım.Her zaman bir ceketim olurdu bütün kış onunla geçerdim.Adana pek soğuk olmazdı ama olsun.Soğuk soğuktur.

Sonay yine sigara içiyordu.Beni görmesin diye ne kadar hızlı yürüyebildi isem yürümeye çalıştım ama olmadı.Beni gördü ve tehdit eden bir gülümseme takındı.Mesajı o kadar açıktı ki.Vücudundaki piercingler ve dövmeler beni korkutuyordu.Hemen yanında çığlık oturuyordu.Hepsinden kurtulmak istiyordum ama elimden sadece onlara bakıp o ortamdan uzaklaşmak oluyordu.Hızlı ve temkinli adımlarla okula girdim.Sabah kahvaltı yapamadığım için kantine yöneldim.En azından bir çikolata falan alırdım.Zaten param anca ona yeterdi.

Atletim karnımdaki yaraya temas ediyor,her nefes alış verişimde tükeniyordum. Tam çikolatamı alıp yukarı çıkacaktım ki bir kız sesi duyuldu kantinde.

"Güveeeeeen!"

Tonladığı otoriter sesiyle herkes ona dönmüştü.Her zengin kız çocuğu gibi üzerinde kısa etek,beyaz gömlek ve bordo uzun çorapları vardı.Altına giydiği ayakkabı ise harikaydı.O ayakkabı için yıllarca çalışmam gerekirdi galiba.

Seslendiği kişiyi merak ettiğim için düşüncelerimden sıyrıldım ve bakışlarımı ona adımlayan çocuğu fark ettim.Dünkü çocuktu işte.Bana yardım eden ve iyi hissetmemi sağlayan kahvelerdi bunlar.

"efendim?"

Sakindi.Alışmış mıydı bu yaşadıklarımıza?Ben alışamamıştım bunlara o nasıl alışmıştı ki.Sanki kimse ona bakmıyormuş gibiydi.Normal birşey yapıyormuş gibiydi.