Şiir Defterimden Yağmur Damlacıkları

KAHVE

  

Elmacıkları nem tutmuş insanlardan başlar hayat;
En çok sevdiklerini elinden almaya...
Gözleri sadece yaşla değil,
Hasretle, özlemle doldurur.

Ama beklemekte güzeldir.
Doğru durakta olunca şüphesi mi kalır insanın?
Beklerken gözlerinden akan yaş,
Rengarenk değil midir mesela?

Elime, yüzüme bulaştırdım bugün renkleri
Hayatıma yaptığım gibi, ama bu seferki tablo mutlu ve sonsuz.
Kiraz ağacına sahip çıkan bir çalıkuşu gibi adeta;
Fırçaları öyle özgür ve cesur kullandım kağıdımda...

Yanlış olan her şeyi, yalnız olan herkesi;
Silip daha iyisini çizdim.
En çokta gözlerinin rengine dikkat ettim, canlandırdım adeta...
Kahve kokuyor parmaklarımın uçları, dudaklarım mesela...

Hala rüyamda görürüm seni.
Kirpiklerinin sakladığı gözlerini,
O eşsiz kahverengi büyüleyici gözler.
Gülünce elmacıklarının altında çıkan gamzen mesela...

Hala kahve kokuyor parmaklarımın uçları,dudaklarım mesela...

Gözlerinde kaybolduğum doğru.
Lakin bu mavi olmayan bir denizdir.
Öyleki görenleri etkileyen kendisine hayran bırakan...

Seni sevdim ben, en çokta kahve gözlerini...
En güzel onlarda kaybolurum ben.
En çok onları severim.