*YAŞ ON ALTI*

Yalnızlık

Bugün güneşin doğuşunu izlemek gerçekten müthişti.Sebastian beni bütün gece uyutmamıştı.Onun o durumu içimi kemiriyordu.Leo' yu öldürmek istiyordum.Sebastian ile ne alıp veremediği var ki.Sebastian onunla barışmak ve arkadaş olmak istiyor.Kötü bir niyeti yok.Ama Leo onun üstüne gitmeye devam ediyor.Ondan uzak durması için uyarıyorum.
Ama o yinede o çocuğa yaklaşmayı tercih ediyor.Şimdi onu uyandırmalıyım.

Biraz kısık bir sesle"Sebastian hadi uyan." Dedim.Onun tepkisi ise tek gözünü aralayıp bana garip bir şekilde bakmak oldu.

Sonra telefonunun çalması ile birlikte kalktı.Bir de baktı ki annesi arıyor.Ne yapsak?Ne yapsak?Aklıma bir fikir geldi.Aç telefonu. "Ders çalışmaktayım.Hazel ile birlikteyim de bugün onlarda kalabilirim." Diye söyle.O açtı telefonunu;

" Annecim ben ders çalışıyorum.Sabah erkenden çıktım.Hazel ile birlikteyiz.Geç gelicem.Sen beni bugün bekleme." dedi.
Annesi ne dedi bilmiyorum ama sanırım kabul etti.

Telefonu kapattığı zaman,yaralarına baktım biraz kötü görünüyordu.Ama ona öyle söylemedim.Pansuman gerektiğini söyledim.Aşağı inip pansuman kutusunu getirdim.Annem ve babam kahvaltı dediler.Ben geliyorum dedim.Yukarı çıktığımda Sebastian oturmuş düşünceli,düşünceli bakıyordu.

"Sadece biraz dinlenmelisin ve sanırım kahvaltıya bekleniyoruz." dedim.

O ise umursamaz bir tavırla " Tamam işini bitir ineriz."dedi

Onun pansuman işi biraz uzun sürdü ama sonunda bitti.Garip bir şekilde hiç acı hissetmiyordu.Çok sinirliydi.O Leo denen çocuğu gebertmek istiyordu.Onu anlıyorum çünkü haklı.Kahvaltıya inerken kolumdan tuttu ve şöyle söyledi.

" O çocuk sana zarar verecek" dedi.

Şaşırmış bir şekilde" Nasıl bir zarar?" dedim.

O ise bilemezsin bakışı attı.Bu olan şey beni korkuttu.Hayatıma dikkatli bir şekilde devam etmeliymişim. Kahvaltıya inince annem ve babam meraklı gözlerle bize bakıyorlardı.İlk defa sofra bu kadar ses
sizdi.Zaten Sebastian sayesinde korkmuştum.O da üstüne tam geldi.Kahvaltı bitince annem ve babam çıkın hava alın dedi.Sebastian bu öneriyi pek beğenmişe benzemiyordu.Ben hadi hadi desemde itinayla tutturdu.Gitmiyeceği konusunda.O benim en iyi arkadaşım onun bu fikre alışması gerekiyor. Çünkü o benim arkadaşım ve ben gezmeyi çok severim.Alın size onaltı yaşı krizi.Zaten onaltı yaşında olmak eşittir dışarı çıkmak bana göre.Sebastian küçük bir çocuk gibi gitmeyeceğim diye kararlı.Ona dediğim şey aynen şu oldu.

" Sen Sebastian hala büyüyememiş,küçük bir çocuksun.Eğer bana uymayacaksan evimden çık git."Haklısınız büyük bir hataydı.Ah keşke ağzımı tutsaydımda öyle demeseydim.Kötü bir hata oldu.

O ise bana aldırış etmeden " Evine meraklı değildik zaten." dedi ve çıktı gitti.Kapıyı öyle bir çarptı ki.Korktum çok.

O gittikten sonra annem yukarı çıktı.Ne oluyor? bakışı attı. Söylediği şey ise;

"Sebastian iyi mi?" oldu.Bence de haklı hep ben hata yapıyorum.

Benim cevabım olmadı.Askıdan aldığım siyah deri ceketi giymeden uçup gittim.Evin kapısından çıktıktan sonra nereye gideceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu.Aklıma ise bir yer geldi.Orası ise tam olarak benim Sebastian ile tanıştığım parktı,koşarak gittim.Gördüğüm şey tam olarak.....
Neyse size anlatmamalıyım çünkü o bana özel ama size birazını açıklayabilirim.Gördüğüm şey Sebastian' ın beni unuttuğunun göstergesiydi.Bir kıza kolunu atmış ve sarılmıştı.Şuan benim 7 yıllık arkadaşlığım, benim aptal kafamın söylediği bir cümle yüzünden ellerimden kayıp gitmişti.Bundan sonraki hayatımı yalnız bir şekilde geçirecektim.Belki beni sonsuza dek unutacaktı.Beni üzen bir diğer şeyse arkadaşlığımızın simgesi olan o bilekliği kıza takmış ve onu ne kadar sevdiğini söylüyordu.İşte benim aptal, gerizekalı kafam.Artık ne kadar yalnız olduğumu anlatırım herkese.Nasıl bir hata yaptığımı.Nasıl arkadaşlığınızı bitirirsiniz sorusunu cevaplarım artık.Onaltısında olan ve yapmamanız gereken şeyleri anlatan biri olurum artık.Hayatımı mahveden.....